Poczucie osamotnienia, rozpaczliwe próby zidentyfikowania się ze środowiskiem, w jakim dorasta młody bohater powieści, kolejne etapy prowadzące do zrozumienia i zaakceptowania swojej orientacji seksualnej, zapełniają stronnice autobiograficznej powieści Edmunda White'a. W książce opisane jest dzieciństwo i okres dojrzewania autora, homoseksualisty, wypełnione galerią wyrazistych, wręcz przerysowanych postaci. Większość z nich stara się ukształtować młodego człowieka wedle swojej wizji. Ludzie ci pojawiają się na drodze młodzieńca często na krótką chwilę, odciskając na nim piętno swojej osobowości, po to tylko, by za chwilę zniknąć, aby czytelnik ponownie został wtłoczony w kolejny mikroświat następnej postaci i następnej, i następnej... Pomimo pozornego chaosu i natłoku bohaterów, przewijających się w fabule książki, czytelnik nie czuje się zagubiony w chronologii wydarzeń, ponieważ autor nadał całości zgrabny i przejrzysty charakter. Interesująca i nieprzeciętna tematyka powieści zostaje jednakże przyćmiona przez styl, jakim posługuje się pisarz. Książka jest w zasadzie niekończącym się ciągiem metafor literackich i chociaż niektóre z nich momentami mile zaskakują oryginalnością, to jednak te perełki gubią się w potoku środków artystycznego wyrazu. Obficie stosowane przez autora metafory pojawiają się w praktycznie każdym zdaniu, co czyni ów styl pisania grafomanią we wzorcowej postaci. Ten rażący błąd popełniony przez pisarza sprawia, że książka jest bardzo trudna w odbiorze, co w efekcie wpłynęło na moją negatywną ocenę lektury. Poruszany tutaj temat, ważny i trudny, zdaje się nam wymykać, przygnieciony przez jak gdyby celowe działanie Edmunda White'a, który bardziej pragnął popisać się swoim efektownym - we własnym mniemaniu - stylem, niż opowiedzieć nam historię swojego życia.