Karol Wielki – największy władca średniowiecznej Europy (od niego zresztą się bierze sama nazwa „król”). Przez 64 lata swojego panowania stworzył ogromne mocarstwo, sięgające od Akwizgranu po Rzym, od Ebro po wybrzeże Morza Północnego, od Marchii Bretońskiej po Marchię Wschodnią. Człowiek bardzo pobożny, który podboje swe zawsze argumentował chęcią rozprzestrzeniania wiary chrześcijańskiej. W swym dążeniu do celu nie cofał się jednak przed bardzo brutalnymi działaniami. Podczas wojen saskich w 799 roku kazał ściąć 4500 jeńców za bunt ich rodaków przeciwko niemu.

Propagował chrześcijańską moralność, która jednak nie przeszkadzała mu w pałaniu namiętnością do swoich konkubin i nałożnic.

W swej miłości bardzo zaborczy, nawet tej ojcowskiej – żadnej ze swych córek nie pozwolił wyjść za mąż.

Genialny administrator państwa, wprowadzający nowoczesne reformy. Za jego czasów pojawił się system feudalny, który przetrwał przez wieki.

Karol Wielki jest nie tylko z czynów i przydomka wielki. Był to mężczyzna postawny, szeroki w barach, mający sto dziewięćdziesiąt dwa centymetry wzrostu. Umiał znosić głód, radzić sobie z zimnem, jeździł świetnie konno, posługiwał się sprawnie strzałami i łukiem, a przede wszystkim – perfekcyjnie władał mieczem, orężem wojownika.

Historia tego „ojca Europy” napisana jest w sposób trzymający w napięciu do ostatnich stron książki. Polecam zwłaszcza miłośnikom historii.