Zaczął się nowy semestr, razem z nim otwarły się nowe horyzonty... Bałam się, że po wielu dniach spędzonych nad Kunderą, którego przyjmowałam z otwartymi ramionami, w każdej postaci – łącząc prozę z poezją ( może o tym, kiedy indziej), nie będę umiała znowu „wskoczyć” w literaturę faktu, bo jak inaczej nazwać książki historyczne. Przejście okazało się bezbolesne, a nawet potrzebne, co widzę z perspektywy przeczytanej książki. Na pierwszy ogień poszła autobiografia Jacka Kuronia. Nie będę teraz zachwalać stylu Kuronia, który pociągnął mnie do ostatniej strony, ale muszę stanąć w prawdzie o własnej ignorancji. „Kuroń oceniany, ale nie znany” chyba tak było też w moim przypadku, z łatwością zaszufladkowałam go gdzieś między nawróconych komunistów a KOR. Lektura książki uświadomiła, jak głębokie dylematy rodził ustrój u ludzi, zatroskanych o Polskę. Jak wielu ludzi złamał i wchłonął i jak silną osobowością był Jacek Kuroń, mimo wielu porażek i zwątpień.
Książka „Wiara i wina Do i od komunizmu” od początku była dla mnie wyrzutem za zbyt pochopnie wystawione oceny i nieprzemyślane, ale utrwalane schematy o ludziach „tamtego ustroju”.
Polecam tym, którym Jacek Kuroń kojarzy się tylko z zasiłkiem dla bezrobotnych i koszulą z jeasnu.