Trudno wymienić jeden powód, dla którego warto przeczytać tę książkę. Niewątpliwie jednym z wielu (i tym najistotniejszym dla mnie) jest jej wielowątkowość i plejada różnorodnych bohaterów. Każdy z nich naszkicowany jest przez autora w sposób odrębny, obiektywny i wyjątkowy. Szczegółowe przedstawienie psychiki i życiorysu każdego z bohaterów książki daje czytelnikowi niepowtarzalną możliwość poznania i oceny wielu ludzkich zachowań. My (czytelnicy), w przeciwieństwie do żyjących w XIX-wiecznej Rosji bohaterów "Wojny i pokoju", mamy wiedzę, która pozwala nam zrozumieć niektóre z ludzkich postępków czy decyzji - wiemy mianowicie o skrywanych i tłumionych uczuciach, o tęsknotach, o pragnieniach i ukrytej pod maską pozoru i dystansu dobroci; wiemy też jednak o intrygach, kłamstwach, głupocie i obłudzie chowanej za rzekomą miłością. To wszystko, w połączeniu z kolorowym i dosyć charakterystycznym petersburskim życiem, sprawia, że czytając książkę miotamy się między sprzecznymi uczuciami: mamy ochotę i krzyczeć, i płakać, i śmiać się zarazem, a czasami po prostu brakuje nam słów. Każdy znajdzie wśród bohaterów "Wojny..." kogoś, kogo chciałby spotkać lub nawet z kim mógłby się zaprzyjaźnić. Warto więc sięgnąć po dzieło Tołstoja (pomimo, być może, odstraszających rozmiarów i wątków wojennych, przez które jednak da się przebrnąć bez szwanku), by zanurzyć się w życiu rosyjskiej społeczności w sposób pełny i niezwykle rzeczywisty.