Nie będzie tu pięknych słów wychwalających piękno poezji francuskiego poety André Frénaud, bo nie potrafię wyrazić tego, co czuję, czytając poezję. Co pewien czas znajduję wiersz, który staje się dla mnie ukojeniem, i wówczas już się nie boję... jestem poprzez wzruszenie o wiele silniejszy.

Zamiast dalszej recenzji chciałbym przedstawić wiersz "Epitafium", pochodzi on z tomiku wierszy "Les Rois Mages" napisanego przez poetę w latach 1938-1942.

"Epitafium"

Kiedy oddam swe długi nicości
któregoś z najbliższych dni,
nie wybuchnie mi śmiechem w twarz.
Moje rachunki nie będą fałszywe,
zsumują się w czyste zero.
Chodź synu, powie przez zimne zęby,
w objęcia moje których jesteś godny.
Wyciągnę się w jej słodyczy*.

(tłum. Zbigniew Herbert)


Oprócz Zbigniewa Herberta wiersze tłumaczyli: Jarosław Iwaszkiewicz i Artur Międzyrzecki.


---
* André Frénaud, "Nie ma raju", PIW 1968.