Pretekstem do napisania tej książki była podróż autora do Iranu w dwudziestolecie Rewolucji Islamskiej, ale tak naprawdę jest to po prostu opowieść o Iranie - jego przedwczoraj, wczoraj i dziś. O czasach dawnej świetności imperium perskiego i latach rządów dynastii Pahlavich. O rewolucji, jej źródłach i kierunku, w jakim się rozwinęła. O krwawej wojnie z Irakiem. Wreszcie o irańskiej współczesności końca lat 90.

Książka ukazała się w momencie, gdy prezydentura Chatamiego spowodowała wielki przypływ nadziei na demokratyzację kraju - z dzisiejszej perspektywy widzimy więcej, ale nie wydaje się, żeby opinie Giełżyńskiego się zdezaktualizowały nawet w czasach Ahmadineżada.

Co mi się najbardziej podoba w tej książce? Poza barwnym, typowym dla Giełżyńskiego gawędziarskim stylem - odczuwalna w każdym akapicie wielka sympatia dla Iranu i Irańczyków i sprzeciw wobec charakterystycznego dla Zachodu postkolonialnego myślenia. Autor przypomina, że Iran chce i zasługuje na to, by być traktowany jako podmiot stosunków międzynarodowych, jako jeden z największych i najważniejszych krajów Azji Środkowej, a nie tylko jako rezerwuar ropy naftowej.