Poczułem tego Hitlera tak, jak nigdy nikogo nie czułem, i zrozumiałem, że historia świata jest prosta, prościutka i prymitywna, skoro tworzą ją nie ludzie-duchy, ludzie-bogowie, jakich pełno w podręcznikach, tylko zwyczajni, słabi faceci, którym ktoś ceruje skarpetki, ktoś gotuje obiady, których uwierają buty, których boli brzuch, którzy noszą po kieszeniach obok planów podboju świata również zasmarkane, wilgotne chustki do nosa...


---
* Andrzej Brycht, "Dancing w kwaterze Hitlera", wyd. Pax, 1967.