Teoria dezintegracji pozytywnej wnosi oryginalne wątki do problematyki rozwoju psychicznego człowieka. Wiele zjawisk uznawanych dotychczas za przynależne do sfery psychopatologii (wzmożona pobudliwość psychiczna, niektóre formy nerwic i psychonerwic) traktuje jako zdrowe objawy przyspieszonego rozwoju psychicznego środowiska wewnętrznego, objawy rozbicia dotychczasowej prymitywnej struktury psychicznej, poprzedzającego wtórne jej zintegrowanie na wyższym poziomie.

Pozwala to rozszerzyć przyjęte granice normy zdrowia psychicznego, przyjąć w psychoterapii zasadę uaktywniania zdrowych, rozwojowych, twórczych elementów i podporządkowania im elementów patologicznych, co stwarza najwłaściwsze warunki rozwoju psychicznego człowieka.

Wiele miejsca poświęca autor perspektywom rozwoju ruchu higieny psychicznej i nadziejom, jakie z nim wiąże.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979]