"Zagroda Matriony" to pierwsza książka Sołżenicyna, którą przeczytałam. Autor odnosi się jawnie lub w sposób zakamuflowany do kwestii wolności jednostki w apekcie dobra ogółu - Narodu. Sołżenicyn nie musi używać soczystego języka, by naświetlić swój punkt widzenia; pisze bez fałszu i obłudy o tym, jak żyło się w ZSRR w latach 50.

Niektóre opowiadania są nadzwyczaj krótkie, ale zaryzykuję stwierdzenie, że im krótsze, tym treściwsze. Kilka opowiadań szczególnie utkwiło mi w pamięci, np. "Ogień i mrówki".

Książka zmusza do refleksji, każe zastanowić się nad drugim człowiekiem.

Nikt nie ma prawa postawić dobra ogółu nad dobrem jednostki.