Tak sobie myślę, że Morrison, mimo że umarł mając zaledwie 27 lat, mógłby swoim życiem obdarować wiele osób, a i tak nie mógby narzekać na brak nudy. Książkę napisały osoby, które znały Jima, jego otoczenie, przyjaciół i pseudo-przyjaciół, a że życie miał on bardzo "dynamiczne", więc mieli co opisywać. Czyta się ją bardzo płynnie, niczym powieść, nie ma żadnych typowych dla niektórych biografii przynudzeń. Po lekturze tej książki czytelnik, który nie jest obeznany z dyskografią The Doors, na pewno sięgnie po ich muzykę, a to pierwszy krok, od którego poezja Morrisona będzie mu towarzyszyła już zawsze.