"Dziewczyny" to nie tyle analiza samotności, co pustki i miałkości życia. Wszyscy bohaterowie (Michał, Wiki, Majka, Beata) zostali uwiedzeni pokusą konsumpcjonizmu, zapominając, że jest obok inny świat – wartości duchowych, religijnych, rodzinnych etc. U nich nawet nie ma buntu przeciwko zniewoleniu (nie tylko uzależnieniu od ciała). Michałowi nie przeszkadza nawet, że jest inwigilowany.

Książka stanowi przestrogę dla tych, którzy egzystencję sprowadzają do poziomu dialogu zmysłów, a nie (jak mawiał Miłosz) do rozmów duszy z ciałem. Przerażające jest to, że ich upadek śledzimy my, odbiorcy, podczas gdy oni sami stają się zgorzkniali i cyniczni. Tam nie ma prawdziwej miłości, przyjaźni, relacje międzyludzkie zostały sprowadzone do wspólnoty interesów.

Takie książki są potrzebne, bo obnażają prawdę o świecie i o nas samych.