Po co ja to czytam? – pytam sam siebie i… nie chcę się oderwać. Gdy przewracam kolejne stronice – pojawia się wiele gwałtownych uczuć i emocji, lecz gdy kończę jedno i drugie, i kolejne opowiadanie, raz po raz jestem poniekąd rozczarowany brakiem puenty, zawieszeniem, bezsensem(?)... Może to nie o puentę chodzi? Może nie o morał, czy przesłanie? Rzeczywiście. Po lekturze pozostaje niepokój, ciągłe „stukanie młotka za drzwiami szczęścia”, od którego nie sposób się uwolnić. Pozostają obrazy: dziecko w masce, ryba w toalecie, Barbie w ustach, nauczycielka w furgonetce, gruba dziewczyna, wielki świecący robak i tak wiele innych. Obrazy, które parzą!