Zbiór manifestów poetyckich Wojciecha Wencla - jednego z najciekawszych poetów młodego pokolenia. Kontemplacyjne eseje o Eliocie, a jednocześnie przykład odważnej, ostrej krytyki literackiej w tekstach o Podsiadle, Macheju czy Koehlerze. Ci, którzy interesują się współczesną kulturą, na pewno nie pozostaną wobec tej książki obojętnymi. Może trochę drażnić gatunkowe i tematyczne rozproszenie tekstów, stylistyczny chaos, ale - z drugiej strony - książka jest żywa. Wencel stawia wiele niepopularnych dziś tez, nie boi się formułować ocen. Czasami oczywiście przegina wiążąc ściśle literaturę z katolicyzmem, niekiedy wydaje się dewotem, zwłaszcza kiedy atakuje popkulturę, ale samo podejście do kultury od strony duchowej jest ciekawe i niekoniunkturalne. Dla mnie to była ważna książka jeszcze na studiach, teraz może mniej, ale nadal ją lubię.

Obowiązkowa lektura dla wszystkich, którzy mają dość politycznej poprawności.