Trzeci tom "Trylogii Marsjańskiej". Moje zdanie o tej części trylogii zmieniało się dosyć często podczas czytania – szczególnie przy początkowych rozdziałach – ale jakoś się ustabilizowało koło połowy i mogę powiedzieć, że jest to, moim zdaniem, najlepszy tom. Jednym z pierwszych wrażeń jest, że właściwie nic nowego się nie pojawia – kolejny konflikt między zwolennikami i przeciwnikami terraformowania, mniejsze bądź większe wojny, sprzeczki „pierwszej setki”, wprowadzanie nowych postaci, uśmiercanie starszych. Ale to tylko pierwsze wrażenie i na szczęście mylne. W pewnym sensie też ta część jest chyba głębsza, choć to tylko moje odczucie i być może wiele osób mogłoby się nie zgodzić ze mną w tej kwestii. Na pewno czyta się ją łatwiej, jednym tchem. Jest mniej polityki i ekonomii – co dla mnie jest dużym plusem. Nawet jeśli się pojawiają te tematy, to są one ciekawie opisane i autor nie zanudza zbyt długimi opisami, takimi na dziesięć czy dwadzieścia stron (jak np. w „Zielonym Marsie”). Akcja jest bardziej żwawa, całość została podzielona na większą liczbę rozdziałów (bodajże 14) i każdy z nich wyraźnie się różni od pozostałych. Czasami może nawet nazbyt, ale mnie się to akurat podobało. W zasadzie każdy z nich opowiada jakąś osobną historię z innym głównym bohaterem (bądź bohaterką) i tylko luźno łączy się z pozostałymi (choć nie aż tak, żeby można je było czytać w dowolnej kolejności).

Jeśli ktoś uważa drugi tom za słabszy od pierwszego i sądzi, że dalej będzie jeszcze gorzej – jest w błędzie. Cała trylogia trzyma mniej więcej równy poziom i warto poznać ją całą – nie tylko sam początek.

Ocena całego cyklu:
„Czerwony Mars”: 6
„Zielony Mars”: 5
„Błękitny Mars”: 6