„Białe zeszyty” Soni Raduńskiej to rodzaj bardzo osobistego dziennika prowadzonego przez dojrzałą kobietę, która pisząc, stara się zrozumieć siebie. Jest to dla niej forma autoterapii, dzięki której zaczyna się otwierać i odkrywać swoje wnętrze. Początkowo czuje się skrępowana przez swoje uzależnienia, przyzwyczajenia, obowiązki. Pragnie się wyzwolić z „teatru” codzienności pełnego zakłamania i konwenansów. Po śmierci swojego męża, która staje się dla niej końcem niezbyt udanego małżeństwa, zaczyna budować skomplikowaną relację z nowym mężczyzną. Związek ten, który okazuje się raczej przyjaźnią niż miłością, staje się dla niej jedną z form wzbogacania siebie. Kobieta stopniowo zaczyna dostrzegać, co jest dla niej ważne, dążyć do samorealizacji, jednak wtedy okazuje się, że uczucie, jakie łączy ją z Pawłem, stało się dla niej pułapką. Żyje rozdarta między pragnieniem miłości a obawą zatracenia swojej indywidualności i tego, co daje jej przyjaźń...

Niezwykła w tej książce jest szczerość wypowiedzi. Autorka pisze bez skrępowania o swoich radościach, smutkach, lękach. Śledzimy dwa lata z życia Soni, niemalże dzień po dniu. Widzimy jej wewnętrzne przemiany, wzloty i upadki, zaczynamy ją rozumieć i czuć tak, jak ona.

Tym, co na równi z autentyzmem urzekło mnie w dziennikach Soni, jest forma, w jakiej autorka mówi o swoich emocjach, doświadczeniach, a nawet szarej codzienności. Książkę, choć napisaną prozą, czyta się jak utwór liryczny. Raduńska buduje malarskie, impresjonistyczne obrazy nie tylko pisząc o miejscach, ale także zwierzając się ze swych uczuć. Nie ma słów, którymi można by opisać nastrój tego utworu tak, by nie spłycić jego piękna.

W swoim dzienniku Sonia Raduńska mówi nie tylko o tym, jak trudne, a zarazem ważne są relacje z innymi ludźmi, ale także o potrzebie samotności i poczucia odrębności. Udowadnia również, że, pomimo trudności, można cieszyć się życiem, dostrzegać piękno świata w różnych jego przejawach, a jej słowa są tak prawdziwe i przekonujące, że bez trudu przychodzi nam w nie uwierzyć.

W „Białych zeszytach”, tak jak w życiu, radość przeplata się z cierpieniem, bezsilność z euforią, nastrój depresji z afirmacją świata. Może właśnie dlatego książka pozostawia po sobie uczucie katharsis. To wewnętrzne oczyszczenie czytelnika sprawia, że zaczyna on inaczej patrzeć na świat: w bardziej otwarty, świadomy sposób. Dlatego też sądzę, że książka ta tylko z pozoru jest przeznaczona wyłącznie dla kobiet, gdyż w rzeczywistości niesie ze sobą uniwersalne przesłanie. Chyba każdy, w mniejszym bądź większym stopniu, znajdzie w niej coś dla siebie.