Po "Opowiadania" sięgnęłam z polecenia nauczycielki, jeszcze w LO. Przeczytana jako pierwsza "Śmierć w Wenecji" spowodowała wybuch mojej do tej pory niewygasłej miłości do prozy Tomasza Manna.

"Opowiadania" to wybór krótkich form w twórczości Manna od jej początków ("Mały Pan Friedemann") po czasy późniejsze ("Mario i Czarodziej"). Lektura to niełatwa, bo język Mistrza, w całej swej doskonałości, do przyjaznych czytelnikowi nie należy. Nie przebrnie przez opowiadania ktoś, kto poszukuje wartkiej akcji i zawiłej fabuły. Nie na to postawił autor. Przedstawił nam za to plejadę postaci żywych, targanych wątpliwościami, namiętnościami (na tyle, na ile niemiecki naród jest do nich skłonny ;)) i poszukujących swego miejsca w życiu. Nie ma tu prostych odpowiedzi ani nasuwających się rozwiązań. Nie ma też bezpośrednich pytań. Jest mnóstwo refleksji, filozofii, niepokoju umysłu i ducha.

Proza to odważna jak na czas, w którym powstawała. Obnaża najgłębiej zakorzenione ludzkie wady, z mistrzostwem kreśli sytuację odbiegającej od reguły jednostki na tle pełnego konwenansów, okrucieństwa i uprzedzeń społeczeństwa. Późniejsze opowiadania są wyrazem obaw Manna co do przyszłego oblicza świata - obaw, które okazały się zupełnie słuszne w obliczu mającej nastąpić II wojny światowej.

Polecam każdemu, kto spragniony jest wycyzelowanego w najmniejszych szczegółach języka, lektury skłaniającej do ciężkiej pracy umysłowej i - pewnej melancholii, zadumy. Jako wstęp do dzieł Tomasza Manna "Opowiadania" są doskonałe. Jeśli "chwycą", to można tylko zacząć szukać kolejnych książek Mistrza (a w naszych księgarniach o nie, niestety, niełatwo). Jeśli nie, nie należy się ani dziwić, ani winić. Niżej podpisana też nie bez trudu przeczytała całość. Ale naprawdę, naprawdę warto.