Wojciech Jagielski w "Dobrym miejscu do umierania" przedstawił sytuację, jaka miała miejsce na Zakaukaziu. Termin ten odnosi się do Kaukazu Południowego, a dokładnie do takich republik, jak Gruzja, Armenia i Azerbejdżan. Niewiele można znaleźć na ten temat w polskiej literaturze, tym większe uznanie należy się Jagielskiemu. Przystępnym i zrozumiałym językiem przedstawił historię trzech republik, które znalazły się w podobnym położeniu po upadku ZSRR. Jagielskiemu udało się rozmawiać z przywódcami rewolucji, z ubiegającymi się o władzę politykami, z Gamsachurdią, z Szewardnadzem, z Alijewem. Bywał na Placu Wolności, przed Operą, w każdym miejscu, które okazało się kluczowe w dalszych dziejach poszczególnych republik. To wszystko znajdziemy w "Dobrym miejscu do umierania". Wojciech Jagielski prowadzi swojego czytelnika przez góry Kaukazu, przedstawia mu zwykłych ludzi z ich problemami, marzeniami, bogatą kulturą i tradycją. Nie omija też miejsc, gdzie zasiada elita, przywódcy, a są to miejsca dobrze strzeżone przez wojsko.

"Kaukaz to cały świat. Cała planeta". Słowa te pochodzą ze zbioru reportaży innego dziennikarza, Wojciecha Góreckiego, pt. "Planeta Kaukaz". Te reportaże powstały później i dotyczą Kaukazu Północnego. Świetnie jednak oddają specyfikę tego miejsca na ziemi.

Gorąco polecam "Dobre miejsce do umierania", nawet tym, którzy nic o rejonie Kaukazu nie wiedzą. Książka jest napisana w taki sposób, że nie wymaga większej wiedzy przed przystąpieniem do lektury. Natomiast na pewno po jej zakończeniu nikt nie będzie odczuwał, że nic z niej nie zrozumiał, i na pewno wzbogaci swoją wiedzę na temat Kaukazu. A poza tym, bardzo możliwe, że odnajdzie kilka analogii do sytuacji, która miała i ma miejsce w Polsce. W końcu nas wszystkich łączy wspólna historia. Może się okazać, że opisane wydarzenia nie działy się wcale tak daleko, jak by można było przypuszczać.

Zachęcam gorąco do lektury.