Książkę czyta się lekko i przyjemnie. Główny bohater, Arivald, jest dobrodusznym człowiekiem, co jest wyjątkową cechą, zważywszy na to, że jest też magiem. Jak świat światem, mag zawsze jest, był i będzie gburem i pyszałkiem. Może to lata wyrzeczeń spędzone przy kociołku, może żmudne studia nad tą wyjątkowo trudną dziedziną sprawiają, że magowie są po prostu znerwicowanymi, starymi cholerykami.

A Arivald? Cóż - studia po prostu go ominęły. Zwyczajnie, założył kiedyś magiczne szaty i zajął się magicznym rzemiosłem bez szkół i kociołków, osiedlając się w odpowiednio bezpiecznej odległości od najbliższego maga, który mógłby zweryfikować jego umiejętności. Brakującą wiedzę magiczną zastępował dużą wiedzą natury, rzekłbym, psychologicznej, jak i też wrodzonym taktem. Dość powiedzieć, że ludzie zachwyceni byli "swoim" uprzejmym magiem. O dziwo, niekonwencjonalne podejście do swojej branży przyniosło mu sławę wybitnego maga i powszechny szacunek. Wrodzona dobroduszność (nie wspominając już o nielichej krzepie) powodowała, że mieszkańcy chętnie wybaczali mu drobne magiczne niedociągnięcia.

Polecam, bawiłem się świetnie, śledząc opis zmagań Arivalda ze swoimi obowiązkami zawodowymi, z którymi - trzeba przyznać - radził sobie rozmaicie.