Krystyna umarła, książka się skończyła, a ja nie mogę rozstać się z jej światem, gdzie dzieci poi się piwem, by miały zdrową krew, a świętych można spotkać na gościńcu.

Opowieść zaczyna się w 1306 roku, a kończy w 1349 i zawiera historię życia Krystyny, córki Lavransa. Ojciec Krystyny był szanowanym i bogatym norweskim szlachcicem, osiadłym na dworze Jorund w północnej Norwegii. Trzy tomy powieści to trzy etapy życia Krystyny - "Wianek", "Małżeństwo", "Krzyż". Zwykłe życie, lecz tak wspaniale zajmujące - piękne, radosne dzieciństwo, miłość, narodziny dzieci, śmierci bliskich, tęsknota, powodzenie i upadki, trudne wybory i odwaga w kształtowaniu własnego życia.

Świat Krystyny jest przepełniony boską mocą i jednocześnie oddany we władanie starym pogańskim duchom. Modlitwa działa równie mocno jak czary, a sny zwiastują nieszczęścia. Świat palących emocji, których się nie wypowiada. Świat tak dziś obcy, jakby z innego wszechświata. Ale to tylko pozory. Ludzie są nadal tacy sami - wydaje się jedynie, że współcześni Krystyny mają więcej odwagi i wiary.

Historia opowiedziana wspaniałym językiem, tak plastycznym, że czytając ją, zapadamy się w świat Krystyny i widzimy go tak dokładnie, jakby utrwalony był na filmowej kliszy, a nie na papierowych kartach. Wyraźnie słychać szemrzące strumyki, stukot kopyt, huk morza. Widzimy wschodzące słońce, ukwiecone łąki, kościelne malowidła i płótna tkane przez kobiety, czujemy wilgoć mgły i ciepło płaszcza podbitego futrem. Wchodzimy w świat Krystyny nie jak turyści, ale jak domownicy. Ciężko potem ten świat zostawić.