Książka otwierająca nowy, 4-tomowy cykl pt. „Tajemnice Ozyrysa” doskonałego znawcy starożytnego Egiptu, Christiana Jacqa.

Ozyrys jest twórcą Egiptu i jego wiecznym opiekunem, to bóg, który pokonał śmierć i posiadł tajemnicę zmartwychwstania. Przejawem i oznaką jego łaski jest tytułowe Drzewo Życia, akacja rosnąca w ukryciu w świątyni przy grobowcu Ozyrysa. Stan zdrowia świętego Drzewa Życia rokuje świetność bądź niepowodzenia państwa, jego władcy i podwładnych, pomyślne plony lub klęski i zniszczenia. Pan Wielkiego Domu (lub Wielkiej Świątyni), co oznacza w języku egipskim faraona, Sezostris (czyli Brat Ozyrysa), musi odkryć przyczynę obumierania drzewa, za którą kryją się knowania boga Seta, zabójcy i wichrzyciela, co oznacza skryte działania wrogich tajemnych sił wewnątrz państwu egipskiego. Już w owym okresie, czyli prawie 2 tysiące lat p.n.e., pojawiają się terroryści wyraźnie islamscy, posługujący się wojownikami-samobójcami, oczekującymi po śmierci „pójścia prosto do raju, gdzie przepiękne kobiety spełniać będą wszystkie ich zachcianki, a wino lać się będzie strumieniami”* . Ma to więc być walka na śmierć i życie w imię „wyższych racji” głoszonych przez uzurpatora Zwiastuna, który „szuka władzy oraz absolutnej i ostatecznej prawdy, której jest depozytariuszem i musi ją narzucić całej ludzkości”**. Hasła skądinąd znane nam współcześnie z uzasadnień okrutnych terrorystycznych przedsięwzięć. Również znane są metody wprowadzania w inwigilowane społeczności wtyczek-szpiegów, integrujących się z lokalną ludnością, nie wyróżniających się, a zbierających potrzebne gospodarcze i wojskowe informacje. Przygotowujące grunt pod wojnę domową, pozwalającą podstępem rozsadzić państwo od środka, bez angażowania dużej militarnej siły z zewnątrz.

Główną postacią jest sympatyczna osoba Ikera, młodego pisarza i wojownika, od pierwszych do ostatnich kart powieści przeżywającego fascynujące przygody, zakochanego w nieosiągalnej przepięknej kapłance, twórczo i odkrywczo myślącego, ale manipulowanego przez rozmaite osoby, który niewątpliwie przeżyje jeszcze wiele przygód i odegra dużo znaczących ról w dalszych tomach serii.

Dyplomatyczne umiejętności faraona Sezostrisa są uwypuklone w charakterystyczny dla Jacqa sposób, przypisujący faraonowi nadprzyrodzoną zdolność kontaktów z bogami i ich wcieleniami (zwierzętami, ptakami, roślinami, gadami, przedmiotami), w sposób oparty na znanych z wykopalisk przekazach pisemnych na tabliczkach i inskrypcjach nagrobnych. Umiejętności te musiały być faktycznie znaczące, skoro potrafił bardzo wiele uzyskać w jednoczeniu prowincji egipskich najczęściej bez przelewu krwi, a uznawano je ówcześnie za jego „moc nadprzyrodzoną” i „współpracę z bogami”. Fascynujące są opisy współczesnej mu rzeczywistości, np. prawdziwy opis miasta Kahun, „zbudowanego według zasad boskiej proporcji”*** (tzn. przy zastosowaniu złotego podziału), miasta, w którym, pod świętą i opiekuńczą władzą faraona, „opasujący je mur dawał poczucie bezpieczeństwa, a dodatkowo wzmacniały je krążące po ulicach patrole policji miejskiej. Sprawnie działały służby oczyszczania miasta (...). Domy lśniły czystością - od największej, zajmowanej przez burmistrza willi, aż do najlichszej chałupki z zachodniej dzielnicy. Z frontonów nie schodził tynk, na okiennicach nie łuszczyła się farba, nigdzie nie kolebały się drzwi, ogródki były ładnie utrzymane, a kanalizacja w znakomitym stanie. Nikomu nie brakowało wody i wszędzie było czyściutko”****. Czyż to nie godne pozazdroszczenia?

Bez zwłoki przystępuję do kolejnego tomu, pt. „Sprzysiężenie zła”, pewien, że czas nie będzie stracony.


---
* Christian Jacq: "Drzewo życia", tłum. Zygmunt Burakowski, wyd. Świat Książki, Warszawa 2005, s. 131.
** Tamże, s. 118.
*** Tamże, s. 222.
**** Tamże, s. 298.