"Bo to ja jestem teraz noc i nic/ mi nie wychodzi ani wchodzi we mnie" ...

Już pierwsze słowa wiersza z tomiku Szymona Babuchowskiego są zapowiedzią spotkania z... eschatologią i swoistą magią! Magią słów, magią urokliwych, płynących wartkim strumieniem jak górski potok - wierszy. Pełnych mistycznego wymiaru ("Rekolekcje w Białce Tatrzańskiej"). Tytuł niniejszej minirecenzji nawiązuje do fragmentu jednego z najciekawszych wierszy zbioru - do przeżycia swoistego czasu, jego wymiaru, czasu z widokiem na wieczność: "Ziemia wiruje robak toczy ławkę/ lecz dla nich jeszcze ta wiedza zakryta/ choć słychać w rzece pluski gwiazd upadłych/ i słychac cichy chiochot Heraklita"...

"Pomnik" z piękną frazą i swoistym przesłaniem nosi w sobie coś z ducha poezji Zbigniewa Bieńkowskiego, ale jest swoistym wyznaniem autora, zresztą rozwiniętym w następnym wierszu, "Pisanie". Niesamowity jest wiersz "SMS-y", nagle telefon komórkowy staje się lirycznym podmiotem metafizycznym: "nocami/ stukam do Ciebie/ daj mi klucz/ do twojego niepokoju"...

Inny znowu przykład: "Pociągi"; poeta stosuje swoistą parabolę - pociągu, tego rzeczywistego, z naszym ciałem, naszym ja - wewnętrznym pociągiem: "jak pokochać mam sobą do końca/ was - ekspresy pędzące w tętnicach/ jak mam do was swój wagon dołączyć/ czy możliwe abym z siebie wysiadł".

To są piękne wiersze, pisane tak, jak wiersze powinny być pisane: pełne rytmu, rymów, zaskakujacych puent. Wiersze o miłości niespełnionej i dopełnionej. (Tu mi się przypomina odpowiedź ks. Jana Twardowskiego na pytanie jednej z czytelniczek: a o czym właściwie są wiersze księdza? - na to ks. Jan: Jak to o czym? O miłości!!!).

Wiersze Szymona Babuchowskiego są zarazem pełne... sprzeczności. Ale sprzeczności pozornej. One są logiczne, wypełnione po brzegi. Nieprzypadkowo tytułowy "Czas stukajacych kołatek" jako wers w wierszu "Nowy Rok" jest zarazem swoistym credo Szymona Babuchowskiego. Dlatego wszystkim kochajacym dobrą poezję tę książkę polecam!