Ona - osiemnastoletnia narkomanka, wychowująca się bez ojca i wciąż skonfliktowana z matką, prawie umiera po przedawkowaniu narkotyków. Znajduje ją jej przyjaciel (chłopak?), diler. Przynosi złe wieści: jej matka usiłowała popełnić samobójstwo, w stanie śpiączki trafiła do szpitala.

On - pisarz, podstarzały erotoman, dzielący kobiety na warte przelecenia i resztę. Jego ostatnia powieść odnosi sukces, a on sam kreuje swój wizerunek, dbając, by nikt nie dowiedział się prawdy.

Ona - Mika próbuje odszukać Jego - Ba. Chce dowiedzieć się więcej o tym, co niegdyś łączyło go z jej umierającą matką. Mimo woli sama wplątuje się w związek z Bernardem. Zanosi się na jeden z wielu romansów z serii "Mistrz i uczennica". Jednak to tylko pozory.

Tak naprawdę ta powieść niewiele ma wspólnego z banalnymi historiami o miłości. Właściwie jest ich przeciwieństwem - bo opowiada o ludziach, którzy kochać nie potrafią. Porusza też ważny problem etyczny - jak daleko może posunąć się literat, opisując w książkach życie swoje i innych osób? Na co można się poważyć, poszukując materiałów na swoje dzieło? Co jest ważniejsze - powieść życia, bestseller, czy ludzkie uczucia?

Powieść Wojnarowskiej to nie tylko intrygująca fabuła i oryginalny pomysł. To także wspaniały styl, krótkie, zdecydowane zdania, niespotykane metafory. Jej język jest jednocześnie poetycki i przystępny, zrozumiały. Wplatane gdzieniegdzie wyrazy pochodzenia obcego, niezwykle rzadko spotykane w codziennym języku, nie rażą i nie przeszkadzają w czytaniu, wprost przeciwnie - skłaniają raczej do sięgnięcia po słownik.

"Niekochani" to lektura wyjątkowo smutna i piękna. Nie ubarwia życia, nie kreuje postaci idealnych. Pokazuje zwykłych ludzi, często okrutnych i nieczułych, za wszelką cenę pragnących sławy, na pewno zagubionych. Pozostawia czytelnika z wieloma refleksjami, dylematami, niekoniecznie wygodnymi i łatwymi do rozstrzygnięcia. Zmusza do rozważenia kwestii trudnych i często nierozwiązywalnych. Wzrusza...