Do "Zahira" Coelho podchodziłam jak do kolejnej części z serii „recepta na szczęśliwe i spełnione życie”. I wcale się nie zdziwiłam. Jednakże przeczytawszy ją do końca, nie mogłam przestać o niej myśleć… To książka wyjątkowa i nieco się wyróżnia spośród reszty dzieł Coelho. Jest niezwykle odważna. Inspiruje do myślenia. Jest poezją intuicyjnego dokonywania wyborów oraz dążenia do zmian radykalnych, lecz jak zawsze korzystnych i najlepszych dla nas samych. Nie pozwala ani na chwilę uwolnić się od naszego ego, naszego wewnętrznego głosu, który podświadomie pragnie aktywnie włączać się w naszą realną rzeczywistość. I zmieniać ją. Współtworzyć życie takie, o jakim tylko marzymy.

„Zahir” jest pełny nie tylko pytań, ale także odpowiedzi. Odpowiedzi na pytanie, jak żyć, w jaki sposób działać, by móc podążać za pierwotną, „alchemikowską” Własną Legendą. Ale jest to książka o tyle bardziej ciekawa i ekscytująca, źe bohaterem jest sam autor i dużo łatwiej jest nam wkroczyć w jego tok myślenia, zasymilować się z jego światem i stworzyć z nim koherentną całość, mimo iż w wielu aspektach działania naszego bohatera mogą szokować i powodować wręcz naszą do niego niechęć. I to jest właśnie w tej książce inne. Bardziej niesamowite i do końca niezrozumiałe. To, że pewnych rzeczy nie da się tam pojąć, pomimo iż jest to tak jakby zwyczajna opowieść o miłości. Dlatego właśnie polecam tę książkę tym, którzy po uczuciach między dwojgiem ludzi spodziewają się czegoś innego niż tylko małżeństwa i dwójki dzieci, podziałów typu „ty gotujesz, ja zarabiam” (choć to też na swój sposób jest piękne {sic!}).