Książkę tę zaczęłam czytać z przymusu - lektura, ale ku mojemu zdziwieniu przypadła mi do gustu. Postać główna, tytułowy Jim, wykłada na uniwersytecie, ale mimo to nie wyzbył się dziecinnych "zagrywek", takich jak np. dorysowanie wąsów i brody na okładce pisma należącego do nielubianego kolegi po fachu. Jim, w swej nieroztropności i naiwności, wikła się w trudną do zdefiniowania znajomość z Małgorzatą. Jakby tego było mało, czuje coś do dziewczyny (Krystyna) syna (Bertrand) swojego przełożonego (prof. Welch). Co z tego wyniknie? Mnóstwo zabawnych sytuacji, jak np. wypalenie dziur w stole, prześcieradłach i dywanie należących do pani Welch i późniejsze próby zatajenia tego faktu.

Dla Kingsleya Amisa "Jim Szczęściarz" to pierwsza powieść, dzięki której wyróżnił się w dziedzinie prozy, a błyskotliwość jego dialogów jest wspaniała.