Tytułowa żona to 64-letnia kobieta, która jednak wymyka się stereotypwi ustatkowanej starszej pani. To życiowa partnerka sławnego pisarza, z którym właśnie odbywa podróż lotniczą do Helsinek po odbiór nagrody stanowiącej ukoronowanie jego twórczości. Kilka godzin spędzonych w samolocie staje się pretekstem do wewnętrznego rozliczenia z czterdziestoletnią historią ich małżeństwa i emocjami, które przez te lata się zrodziły – od miłości, przez wstręt i nienawiść do męża.

Z jednej strony portret męża to znakomita ilustracja do feministycznej krytyki „panów tego świata”, a więc mężczyzny czarującego, przekonanego o swej moralnej i intelektualnej wyższości, protekcjonalnie traktującego żonę, która poświęciła dla niego własną potencjalną karierę pisarki. Ale jest tam też coś więcej niż tylko zwykłe feministyczne popisy – powieść poprzez różne aluzje rzucane na temat rozmiarów poświęcenia żony powoli wsysa jak rasowy horror i tym się w istocie okazuje na samym końcu.

Napisana z werwą, błyskotliwa, pełna ironii opowieść ze znakomitym zakończeniem.


[Wydawnictwo Rebis, 2005]