Książka Salmana Rushdie'ego to kolejna pozycja zajmująca sie problemem wpasowania się człowieka w normy współczesnego świata, zakończona, niestety, niepowodzeniem. Niepowodzenie to jednak powinno nastrajać nas optymistycznie; w przeciwnym wypadku nic, tylko sznur albo życie pustelnika na szczycie góry.

Bohater powieści, profesor Malik Solanka, ucieka od rodziny do Nowego Jorku, gdyż absurdy współczesnego świata powodują, że narasta w nim FURIA. Furia, która być może popchnie go do zabójstwa rodziny. Profesor zdaje sobie sprawę z fatalnej kondycji własnego umysłu i, chcąc uniknąć tragicznych wydarzeń, zostawia wszystko i ucieka. Dodajmy, że profesor jest osobą niezwykle oczytaną, madrą, jest erudytą i obywatelem świata. Wybierając Nowy Jork i jego wieczny pośpiech, obserwuje mechanizmy rzadzące ludźmi, przez co, paradoksalnie, furia narasta i być może popycha go do seryjnych morderstw, z których popełnienia nie zdaje sobie sprawy. Cała sytuacja powoduje jego głęboka frustrację, przez co chęć poddania się morderczej furii i instynktom w nim drzemiącym przypomina nam o drugiej stronie osobowości każdego człowieka, stronie ukrytej i stłamszonej przez normy społeczne, stronie, której nie możemy ujawniać, a która z każdym dniem przyjmuje coraz to straszniejsze oblicze.

Rushdie po raz kolejny zachwyca czytelnika niezwykłą wiedzą na temat ludzkiej duszy i człowieka jako zwierzęcia obdarzonego świadomością w ogóle. Odbiorcę zachwycą fakty związane z historią kultury, filozofii czy religii. Fakty, które, paradoksalnie, świadczą na korzyść człowieka jako korony stworzenia, a z drugiej strony powodują jego głębokie zniewolenie i przymus ukrycia ciemnej strony własnej osobowości.

Malik Solanka, zniewolony okowami cywilizacyjnymi, ponadto człowiek niezwykle oczytany, o wysokiej pozycji w świecie nauki, wojnę tę przegrywa. Zrozpaczony obserwuje, jak świat wali się w gruzy, a nawet rewolucja, która wydaje się w pewnym momencie jedynym ratunkiem i sposobem na wyzwolenie prawdziwego ja, staje się kolejnym absurdem, zawiązaniem kolejnych więzów. Smutne i pesymistyczne w tej historii jest to, że znikąd nie ma ratunku przed furią ogarniającą powoli caly swiat. Możemy przypuszczać, iż w pewnym momencie człowiek wyzwoli się, zbuntuje przeciwko tej machinie, która jest fundamentem naszej rzeczywistości. Podda się furii. Potem znowu będziemy zmuszeni ustalić nowe normy (niejako wbrew sobie), i tak w kółko.

Lektura zmusza do przemyśleń, zmusza do wzięcia czynnego udziału w dyskusji na tematy bedące integralną częścią człowieczego: cogito ergo sum.