Książka jest pisana pięknym językiem, naprawdę przykuwającym uwagę. Przypomina trochę styl "Białej bluzki" Agnieszki Osieckiej, jest pełen wulgaryzmów i humoru, doskonale odzwierciedla podejście bohaterki do życia - bardzo proste, a jednocześnie niebanalne.

Bohaterka "Rosyjskiej piękności" jest osobą młodą, piękną, która znalazła się bliskich kontaktach z śmietanką towarzyską Moskwy. Zupełnie nie jest zorientowana politycznie, więc nie robi jej różnicy, czy sypia z grubą rybą ZSRR, czy z jego opozycjonistą. Od ludzi oczekuje miłości i zabawy i w tych kategoriach ich ocenia. Przy tym wszystkim zdaje sobie sprawę z natury mężczyzn, nie żyjąc w złudzeniach. Skrzywdzona w dzieciństwie przez ojca, ciągnie tam, gdzie może otrzymać trochę przyjemności, dobrego towarzystwa i alkoholu.

Jest to książka dość specyficzna w czytaniu, bo jako przedstawiciel rosyjskiego postmodernizmu Jerofiejew był daleki od stosowania tradycyjnej formy pisania, dlatego często ciężko rozpoznać, co jest dialogiem, a co pamiętnikowym wspomnieniem.