Fikcyjna autobiografia "Ja, Klaudiusz" jest pierwszą częścią dyptyku poruszającego temat imperium rzymskiego w okresie wczesnego cesarstwa (drugą jest "Klaudiusz i Messalina"). Opisuje ona krwawe czasy obalenia republiki i wprowadzenia nowej formy władzy – pryncypatu.

Robert van Ranke Graves oparł swoją książkę na wieloletnich studiach nad wiekami starożytnymi. Dzięki temu pozycja „Ja, Klaudiusz” jest niezwykle dokładna, jeśli spojrzeć na nią przez pryzmat wiedzy historycznej, a także pełna trafnych dygresji i anegdot. Czasem jednak zawiłości genealogiczne mogą doprowadzić do perturbacji, dlatego zachęcam do przyswojenia sobie chociażby podstawowych informacji na temat tamtego okresu; okaże się to niezwykle pomocne podczas czytania.

„Ja, Klaudiusz” jest lekturą niezwykłą, napisaną pewnym piórem historyka, jednakże niemającą nic wspólnego z monotonnym, podręcznikowym schematem. Autor w żywy i ciekawy sposób opisując, wydawałoby się, mało pociągające fakty historyczne, wykazał się prawdziwym kunsztem literackim.

Prócz tego w pozycji „Ja, Klaudiusz” zawarty jest obraz mechanizmu dochodzenia do władzy; gdzie nie ma miejsca na sentymenty, a chlebem powszednim jest trucie najbliższych. Klaudiusz przeżył w tym cynicznym świecie intryg i bezwzględności tylko dlatego, gdyż większość uważała go za niespełna rozumu kuternogę, który nie stanowi żadnego zagrożenia w szalonym pędzie po władzę i bogactwa. Podczas gdy reszta rodziny „wyrzynała się” wzajemnie, Klau-Klau-Klaudiusz (jak go przezywano z powodu problemów z wymową) żył bezpieczny; z czasem, zrozumiawszy powód zgonów nobilów i pretendentów do władzy, sam dokładał starań, aby opinia o jego zdolnościach była negatywna. W zaskakującym zakończeniu obejmuje najwyższy urząd w państwie – zostaje cesarzem.

Robert Graves uczestniczył w I wojnie światowej i przeżył drugą. Był znany również z wierszy o przesłaniu pacyfistycznym. Z tego można wywnioskować, że „Ja, Klaudiusz” nie tylko jest wspaniałym dziełem o imperium rzymskim, ale żywą metaforą czasów, w których Graves żył, czasów, kiedy totalitaryzm wypierał idee demokracji, a pojęcie praw człowieka zostało wymazane spośród haseł słownikowych.

„Ja, Klaudiusz” jest perfekcyjnie napisaną powieścią historyczną dla miłośników historii, jak również dla osób, których wiedza historyczna obejmuje jedynie datę bitwy pod Grunwaldem.