Książka, owszem, bardzo mi się podobała, choć nie mogę powiedzieć, żebym została rozśmieszona przez autora do łez. Początkowo nie byłam nią wcale zachwycona, bo co może być ciekawego w czytaniu o kupie wariatów, do których trafia nowy - w dodatku oszust, szuler itp. Jednak z każdą kolejną stronicą się przełamywałam. Zaczęłam się nad wszystkim zastanawiać. Czy w szpitalach dla psychicznie chorych rzeczywiście przebywają wyłącznie sami szaleńcy? I czy nie bywa tak, że personel jest bardziej chory na umyśle od pacjentów? M.in. te pytania przyszły mi na myśl, kiedy czytałam o miłosiernej Wielkiej Oddziałowej, jej wspaniałym regulaminie i działaniach dla dobra pacjentów. Te wszystkie ohydne zabiegi - elektrowstrząsy, lobotomia... Czy to wszystko jest dobre? skuteczne? konieczne? Raczej... niehumanitarne.

Wiem, że to tylko literacka fikcja, ale można by się zastanowić, jak to wygląda naprawdę w takich psychiatrykach i czy zamiast faktycznie leczyć pacjentów, nie wyrządza się im tylko większej krzywdy (bez szans na odrodzenie się - nie mówię o jakichś psychopatach, którzy byliby jedynie zagrożeniem dla społeczeństwa). Ten świat jest tak pokręcony, że już chyba bardziej nie może. Co z Cheeswickiem i Billym? Winę za to, co się z nimi stało, ponosi Wielka Oddziałowa-Kombinat->SYSTEM... niestety, trudno się od niego uwolnić. Niektórym udaje się w pewien sposób wyzwolić. Zgadzam się, że McMurphy walkę wygrał, ale cena za wygraną wydaje mi się zbyt wysoka. Nie uważam też, żeby stał się tak nagle bezinteresowny i poświęcił się dla reszty. Większym zwycięzcą jest dla mnie Bromden. Nie dlatego, że uciekł, ale dlatego, że zaczął iść w dobrym kierunku - zaczął się odradzać.

Byłam trochę zawiedziona samym zakończeniem i tym, że do momentu zakończenia to McMurphy był największym bohaterem (wciąż w centrum uwagi, wciąż na nim skupialiśmy nasz wzrok i uwagę), a to przecież od samego początku należało się Bromdenowi. To on - niepozorny, uznany za głuchoniemego, nikomu nienarażający się wyrostek posiadał największą siłę; i nie chodzi mi wcale o krzepę fizyczną (choć i tę posiadał niewątpliwie). To on jest moim bohaterem - postacią bez dwóch zdań godną zauważenia. Zatem nie lekceważcie osób niepozornie wyglądających i niewinnie się zachowujących, bo mogą was zaskoczyć. Od was zależy, czy w sposób pozytywny, czy raczej negatywny.

Tymczasem ZACHĘCAM do lektury książki i czekam na opinie :).