Richard Linville, emerytowany komisarz policji, zostaje brutalnie zamordowany we własnym domu. Śledztwo prowadzi nadkomisarz Caleb Hale, który niedawno wrócił do służby po kuracji antyalkoholowej. Na miejsce zbrodni przybywa z Londynu Kate Linville, córka denata i sierżant śledcza ze Scotland Yardu. Kobieta jest załamana śmiercią ojca i w efekcie przez swoją niesubordynację komplikuje śledztwo. Wkrótce w podobny sposób zostaje zamordowana Melissa Cooper, szkolna sekretarka, która przed śmiercią skarżyła się synowi, że czuje się obserwowana. Ten syn informuje Kate Linville, że przed szesnastoma laty jego matka miała z jej ojcem romans, po którym już nigdy nie doszła do siebie. Policja podejrzewa o morderstwa Denisa Shove'a, przestępcę przedterminowo zwolnionego z więzienia w którym odgrażał się na Linville'u.

W tym samym czasie scenarzysta Jonas Crane dowiaduje się, że ma objawy wypalenia zawodowego. Lekarz zaleca mu wyjazd z rodziną na jakieś odludzie, więc Crane postanawia spędzić dwa tygodnie na farmie jego kolegi na torfowiskach w Yorkshire. Na farmę trafia Denis Shove, który ukrywa się, gdyż przyjął tożsamość zmarłego krewnego. Kiedy dowiaduje się, że jest poszukiwany przez policję, zamyka rodzinę Crane'a w szopie, a sam z ich dokumentami ucieka do Irlandii. Policjanci dochodzą jednak do przekonania, że pościg za Shovem może być mylnym tropem.

Zapowiadało się to wszystko dość ciekawie i intrygująco, a wyszło... tak sobie. Przede wszystkim, książka jest za bardzo rozwleczona – 550 stron, a już w okolicach dwusetnej staje się przewidywalna. Autorka wprowadza czytelnika na mylny trop, ale robi to dość wcześnie i tego, że jest on niewłaściwy, szybko można się domyśleć. Dużo jest tu moralizatorstwa i psychologii, ale jest to dosyć płytkie i niebudzące większego napięcia – ot, dowiadujemy się, że Kate Linville jest przerażająco samotna, ale jakoś nie robi to większego wrażenia. Gdyby autorka zrobiła to tak, jak bracia Wajner w „Beczce śmierci”, gdzie śledczy Tichonow rozmawia z manekinami, to byłoby to o wiele bardziej konkretne.

Ale najbardziej irytuje mnie przekład tej książki: niech mi ktoś wytłumaczy, dlaczego w tekście pozostawiono zwroty mummy, daddy, mum i dad? Zrozumiałbym, gdyby tymi słowami posługiwała się jedna osoba, na przykład pięcioletni syn Jonasa Crane'a, który zresztą używa ich najczęściej – ale tak mówią niemal wszyscy! Żona Crane'a mówi: „Muszę szybko zadzwonić do daddy'ego” [1], syn Melissy Cooper mówi do słuchawki: „Hi, mum, tu Michael” [2], żeby było śmieszniej - dwie strony dalej pyta: „Tak, mamo?” [3], a pod koniec książki mamy prawdziwą perełkę: „Ten człowiek zniszczył nasze życie, ale także mum i dad” [4]. Ta irytacja dodatkowo pogłębiła wrażenie mojej krytyczności i obojętności wobec tej książki – a może miałem zbyt wysokie oczekiwania?

[1] Charlotte Link, "Oszukana", tłum. Anna Makowiecka-Siudut, wyd. Sonia Draga, 2017, s. 38.
[2] Tamże, s. 84.
[3] Tamże, s. 86.
[4] Tamże, s. 506.