Wstrząsający pamiętnik Noemi, pisany w Warszawie, jeszcze w trakcie okupacji, a dokładnie od momentu powstania getta do jego likwidacji. Bestialstwo żołnierzy niemieckich i litewskich, przerażający sadyzm wielu z nich, brak sumienia, a nawet zwykłej litości polskich szmalcowników. Śmierć, śmierć, śmierć… Każdego dnia. Dzieci, które w wieku kilku lat, stawały się na skutek przeżyć starymi ludźmi. Jednak większość zginęła. Zmarła z głodu lub z głową roztrzaskaną o bruk.
Zdarzają się we wspomnieniach autorki dobrzy Polacy – zgodzili się przyjąć trochę mniejszy wykup niż początkowo żądali; niektórzy nawet pomagali bez zapłaty i bywało, że z tego powodu tracili życie. Natomiast większość…

Realistyczne opisy, prosty język, a jeśli nie czyta się tych wspomnień tak łatwo, to ze względu na ładunek emocjonalny, a nie warsztat pisarski autorki.

Opinię zamieszczam w różnych miejscach.