Mógłby bez końca wspinać się po tych schodach - kochanek spieszący na spotkanie ukochanej. Był wtedy szczęśliwy, a każdy krok coraz bardziej przybliżał go do szczęścia. Pragnął zatrzymać czas. Chociaż pan Hosokawa był zamroczony miłością, nie mógł całkiem zapomnieć o tym, co wydawało się niezaprzeczalnym faktem: każda spędzona wspólnie noc była cudem z wielu różnych powodów, wśród których jednym z najważniejszych była pewność, że ich sielanka nie może trwać wiecznie; prędzej czy później ich wspólne życie dobiegnie końca. Próbował nie dawać się ponosić wyobraźni, ale i tak zdarzało mu się fantazjować, że weźmie rozwód i będzie jeździł za nią od miasta do miasta i siedząc w pierwszym rzędzie największych oper świata, będzie słuchał jej śpiewu. Z radością wszystko dla niej poświęci, ze wszystkiego zrezygnuje. Wiedział jednak, że okoliczności, w jakich się znaleźli, są zupełnie wyjątkowe i gdy to wszystko się skończy, wrócą do dawnego życia i nic już nie będzie takie samo.

Otwierając drzwi do jej sypialni, najczęściej miał w oczach łzy i był wdzięczny za panujące wokół ciemności. Nie chciał, by myślała, że coś się stało. Podchodziła do niego, a on wtulał wilgotną twarz w burzę jej pachnących cytryną włosów. Był zakochany; nigdy dotąd nie przepełniała go taka czułość wobec drugiego człowieka. Nigdy też nie doświadczył takiej czułości. Może prywatne życie nie trwa wiecznie. Może każdemu trafia się od czasu do czasu taki dar, a potem przez resztę życia wspomina szczęście, jakie dane mu było przeżyć.*

---
* Ann Patchett, "Belcanto", przeł. Aleksandra Wolnicka, Dom Wydawniczy Rebis, 2008, s. 374.