Mam wrażenie, że książka jest o samym autorze, a nie o wychowankach. Podopieczni są jakby tłem dla autora, oddziałują na jego samopoczucie, mają wpływ na jego uczucia, ale o nich samych dowiedziałam się niewiele.

To tak, jakby autor użył słowa pisanego, aby wyżalić się i usprawiedliwić zarazem ze swoich uczuć. Rozumiem, jak ciężka jest rola opiekuna, ale sięgając po tę książkę miałam nadzieję przeczytać więcej o osobach niepełnosprawnych jako członkach społeczeństwa. Brakuje mi opisu ich zajęć, pracy, jaką mogą wykonywać, problemów, z jakimi się borykają, będąc niepełnosprawnymi i to jak sobie z tymi problemami radzą.

Często zamiast obiecanego humoru w książce jest sporo ironii i nadmiernie używanych zdrobnień, dających wrażenie, że ośrodek jest raczej przedszkolem, a nie domem opieki dla dorosłych.

Brakuje mi zrozumienia dla tych ludzi. Często nie są oni łatwi we współżyciu, więc jakie powinniśmy mieć podejście, jak powinniśmy pomóc im wykorzystać ich potencjał?