Postanowiwszy sobie przedłużyć randkowanie z Królową Kryminału za pomocą opracowań i zbiorów prac literaturoznawczych, w których przynajmniej jeden rozdział/jeden odrębny tekst poświęcony jest jej twórczości, radośnie wypożyczyłam z biblioteki dwa kolejne tomy, będące pokłosiem dwóch edycji Międzynarodowego Festiwalu Kryminału.

W pierwszym z nich, "Śledztwie w sprawie gatunków", znalazłam dokładnie jedną pracę z Agathą Christie w tytule – „(Post)kolonializm w literaturze kryminalno-podróżniczej Agathy Christie” Doroty Wojdy, dość interesującą, choć trochę przyciężką dla czytelnika niebędącego fachowym literaturoznawcą – i jedną, w której jej twórczość, zestawiona z twórczością Henninga Mankella, zajmuje dość istotne miejsce – „Motyw zbrodni. Od chciwego spadkobiercy do seryjnego zabójcy” Dariusza Brzostka – będącą zarazem jedną z najciekawszych i najprzystępniej napisanych prac w całym zbiorze. W pozostałych nazwisko Christie też pada, czasem raz, czasem kilka, ale nie sposób pozwalający czytelnikowi poszerzyć swoją wiedzę na temat jej pisarstwa. Spotkanie sensu stricto było więc krótkie, natomiast poszerzenie wiedzy miało miejsce w aspekcie literatury kryminalnej w ogóle.

Najwięcej, obok wspomnianej pracy D. Brzostka, dała mi lektura takich prac, jak:
– „Diagnoza rzeczywistości: współczesna powieść kryminalna sensacyjno-awanturnicza (na przykładzie powieści skandynawskiej” Anny Gemry,
– „Gatunkowy synkretyzm czy eklektyzm? O nowej formule polskiego kryminału po 1989 roku” Violetty Wróblewskiej,
– „Czy kryminał feministyczny jest kryminałem kobiecym? Rozważania o gatunku i płci” Bernadetty Darskiej,
– „Kryminał historyczny – próba poetyki” Pawła Kaczyńskiego,
– „Czas przeszły dokonany? Obraz międzywojnia w kryminałach retro” Martyny Steckiewicz.
Równie interesująca i równie przystępnie napisana jest praca Joanny Kokot „Niejaki doktor Thorndyke. Utwory R. Austina Freemana i detektyw naukowiec”, niestety, dotycząca tytułów w Polsce niedostępnych.

Dość ciekawe, aczkolwiek jak na mój gust pisane nazbyt fachowym językiem, okazały się: „Współczesna powieść kryminalna: powieść sensacyjna czy powieść społeczno-obyczajowa. Próba opisu zjawiska (i ewolucji) gatunku” Jakuba Z. Lichańskiego i „Tendencje rozwojowe polskiej literatury kryminalnej” Adama Mazurkiewicza.
Ze względu na zupełną nieznajomość przedmiotu analizy jeszcze mniej dla mnie interesujące okazały się „Fryderyka Dürrenmatta polemika z konwencją typowej powieści kryminalnej” Włodzimierza Bialika, „Początki powieści kryminalnej w Polsce – casus Walery Przyborowski” Elżbiety Pawlak-Hejno i „Miasto z przeszłością. Gatunkowy »trójkąt« w powieściach Wojciecha Korycińskiego »Tajemnice ulicy Pańskiej«
i »Niebieskie zakony«” Wojciecha Browarnego. Natomiast, jeśli chodzi o „Antyk, ciało i rozkosze podniebienia w bestsellerowych powieściach Marka Krajewskiego” Bogusława Bednarka, przedmiot z kolei znam, przynajmniej po części, ale jest to typ literatury, który mnie kompletnie odrzuca, więc i czytać o nim nie lubię.

Niewiele wyniosłam z lektury „Co się wydarzyło w 1959 roku (w Polsce)? Powieść kryminalna według Pesco, Alexa i Lema” Michała Larka (poza stwierdzeniem, że każde z wydanych wówczas dzieł wzmiankowanych autorów należy do innego gatunku), a zupełnie nic z pracy Bogdana Trochy „Między thrillerem religijnym a teologicznym – czyli zbrodnie i intrygi w świecie religii” (niestety ten autor pisze stylem tak dla mnie nieprzyswajalnym, że po jednym przeczytaniu nie jestem w stanie powtórzyć ani jednej myśli, a na powtórne czytanie czasu mi szkoda).

Tak jak i tom trzeci, ten także może się bardziej przydać literaturoznawcom, choć od czasu ukazania się całości literatura kryminalna wciąż prosperuje, więc pewnie przydałyby się kolejne opracowania dotyczące nowszych jej nurtów i okazów.