Książka Romana Jarosińskiego jest tak nieznośnie poprawna, że cały czas odnosiłem wrażenie, jakby autor pisał ją według jakiegoś podręcznika lub jakiejś instrukcji. Mamy oto historyka Henryka Wójcickiego, w środowisku kolekcjonerów zwanego Profesorem, który zostaje znaleziony zastrzelony na przedmieściach Warszawy. Jego syn twierdzi, że z domowej kolekcji zniknął rewolwer Colt oraz klaser z wartościowymi znaczkami; dalsze dochodzenie wykazuje także kradzież dużej sumy dolarów. Śledztwo prowadzi porucznik Adam Wierzchowski, który przesłuchuje rodzinę denata, jego kolegów od brydża, a także okolicznych cinkciarzy.

I powiem wprost: książka jest tak szablonowa i nijaka, że ulatuje z głowy chwilę po przeczytaniu. Jest tu po prostu drętwo prowadzone śledztwo, milicjanci są sztywni jak gacie na mrozie, a intryga jest prosta jak instrukcja obsługi widelca. Nie ma tu niczego zaskakującego: arogancka córka Wójcickiego pod wpływem śmierci ojca przestaje być arogancka i wraca na łono rodziny, rodzina denata po pogrzebie zachowuje się jak stado hien, szanowany kolekcjoner w trakcie śledztwa przestaje być szanowany i wychodzą na wierzch jego rozmaite szwindle, a to, że jego mordercę znajdziemy w gronie jego znajomych jest chyba więcej niż oczywiste. Nie ma tu jakiegoś odniesienia do rzeczywistości końca lat 80., postacie są pokazane sztampowo i beznamiętnie, a emocji i napięcia jest tutaj tyle, co w tureckiej telenoweli. Z tej książki nic nie wynika: ani nie straszy, ani przestrzega, ani śmieszy, a i podrzeć łacha nie ma z czego. Ta książka pokazuje, że w 1988 roku seria „Labirynt” już mocno dogorywała – wydano w niej w tym roku siedem tytułów, a jeden słabszy od drugiego. Mówiąc krótko: strata czasu.