Człowieka cierpiącego na zaburzenia zwane paranoją cechuje wrogość, podejrzliwość i lęk. Uczucia te pochodzą z najbardziej zwierzęcej, pierwotnej części mózgu. Paranoik rzutuje własne lęki na świat zewnętrzny, ubiera je w fabuły i historie stworzone z dostępnej mu wiedzy i doświadczeń, wszystko to jednak podporządkowuje logice lęku i grozy. Każde paranoiczne złudzenie jest gotowym scenariuszem sensacyjnego filmu, thrillerem, powieścią fantastyczną. Taka też jest książka Ronalda Siegla, w której paranoiczny narrator opowiada o przeżyciach innych paranoików. Jest to lepsze od każdego "Ludluma".


[Wydawnictwo W.A.B, 1996]