II wojna światowa, rzeka Bug i przemytnik ludzi. Polska wieś pogranicza, partyzantka i Żydzi. Andrzej Stasiuk rozlicza przynajmniej kilka mitów polskiego patriotyzmu. Uderza w klawisze, które mogą zaboleć. Zwłaszcza tych po prawej stronie ideologii. Polscy partyzanci jako grupa niezbyt ogarniętych idealistów, którzy mają więcej grzechów niż zasług. Mieszkańcy wsi odbiegający od stereotypowej zaściankowości na rzecz praktycznej filozofii przetrwania. Takie historie zaprezentował nam Andrzej Stasiuk w swojej książce.

Zaprezentował nam również siebie podróżującego po sentymentalnej krainie przeszłości. Jeździ terenówką razem z ojcem, z którym nie umie rozmawiać. Dokonuje obserwacji, wyobraża sobie czas wojny. A przy okazji znów uderza we współczesnych quasi-patriotów, którym bardzo łatwo jest wcisnąć mity i symbole – jak bibeloty na odpuście. O ile fragmenty wojenne, nazwijmy to, są interesujące, te współczesne takie tylko bywają. Niestety, Andrzej Stasiuk momentami strasznie muli.

Powieść nie jest długa, więc nie można powiedzieć, że jest dla wytrwałych. Ale nie jest też dla wszystkich miłośników literatury pięknej ani samego Stasiuka, który już tak nie czaruje, jak to robił w "Opowieściach galicyjskich". Niemniej warto poświęcić trochę czasu na tę książkę. Nie wyjdzie się z tego z pustymi rękami.