Początek powieści sugeruje, że mamy do czynienia z kryminałem "z ludzką twarzą", opis snu narratorki połączony z sugestią, że to ona jest sprawczynią śmierci niejakiej Emerenc. Jednak szybko można się przekonać, że Magda Szabó nie zamierzała napisać kryminału, lecz stworzyć doskonałe studium ludzkiej psychiki, w którym odnaleźć można siebie i innych znanych nam ludzi. Historia na pozór banalna: pisarka, która po wielu latach jałowej lub po prostu niezauważonej przez tłumy twórczości, zaczyna odczuwać namacalne przejawy sławy i uznania, wynajmuje gosposię o imieniu Emerenc, starszą kobietę o niespożytej sile i energii, a przede wszystkim mądrości życiowej.

Emerenc prowadzi nas przez powieść siłą swoich doświadczeń, siłą pierwotnego instynktu, zapoznaje nas ze swoją filozofią życia, nieskażoną konwenansami, konformizmem, sztuczną religijnością. Wykazuje niekonsekwencję zachowań konwencjonalnych i zrozumienie dla człowieka, który chce po prostu odejść, bo przecież "nie może pani ofiarować nikomu więcej niż to, że nie pozwoli mu pani cierpieć".