Joanna Jax pewnie niektórym czytelnikom kojarzyć się będzie z ambitną autorką powieści historycznych, których akcja rozgrywa się przeważnie w latach wojennych; zasłynęła nie tylko z sagi "Zemsta i przebaczenie" ale też z takich powieści jak "Córka fałszerza", "Wiosenne przebudzenie", "Syn zakonnicy" i innych. Jest absolwentką Uniwersytetu Warmińsko - Mazurskiego i zajmuje się również malowaniem na szkle.

Jak dotąd jej twórczość była mi zupełnie nieznana. Aż do momentu, gdy postanowiłam sięgnąć po pierwszy tom z cyklu "Zemsta i przebaczenie"... Czy ta powieść jest godna uwagi? A może to tylko medialny szum?

Akcja toczy się w czasach II wojny światowej, gdzie nic nie jest pewne. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Polaków stoi pod wielkim znakiem zapytania, niedawno odzyskana wolność znów zostaje odebrana. Polacy są niepewni swojego losu i życia codziennego. Także żydowska społeczność pada ofiarą zarówno niemieckiego, jak i rosyjskiego terroru - zostaje potraktowana brutalnie zwłaszcza przez niemieckich okupantów. W tych czasach przyszło żyć zwyczajnej polskiej rodzinie. Antoni Chełmicki, niezwykle majętny człowiek, ma dwóch synów, których dzieli w zasadzie wszystko: Julian to pierworodny, darzony szczególnymi względami przez ojca, a Emil - syn z nieprawego łoża, będący owocem związku Antoniego z kobietą o niższym statusie społecznym. Emil, pałający nienawiścią do biologicznego ojca i przyrodniego brata, wyrasta na mężczyznę o niecnych zamiarach. Julian - na człowieka z zasadami. Dwaj bracia o zupełnie innych wartościach i poglądach. Julian ma u boku narzeczoną Adriannę, która zdaje się nie zwracać uwagi na Emila. Ten jednak chce zaznać takiego samego dobrobytu jak Julian, więc szykuje niecny plan mający na celu poniżenie brata.

"Narodziny gniewu" to pierwsza część cyklu "Zemsta i przebaczenie", będąca debiutanckim początkiem pisarskiej kariery Joanny Jax.

Autorka skupia się przeważnie na wydarzeniach z czasów II wojny światowej oraz na samych postaciach, którzy nie są oczywiście czarno-białe. W powieści nie ma ludzi idealnych - w zasadzie wszyscy mają wiele słabości, ułomności i potknięć, które nie ułatwiają im życia. Nie może zabraknąć oczywiście skandali i innych nieobyczajnych zachowań, a honor wydaje się być czymś dalekim od rzeczywistości.

Trudno ocenić twórczość Joanny Jax po przeczytaniu jednej powieści. Jednakże moje subiektywne uczucia co do pierwszego tomu ze znanej serii są zarówno pozytywne, jak i negatywne. Z całą pewnością sami bohaterowie wyróżniają się na tle całej powieści - wydają się bardzo ludzcy, tacy zwyczajni. Nie ma wśród nich nikogo bez skazy. Nikczemny Emil, wyrachowany Łyszkin, Adrianna jako "panna lekkich obyczajów". Z pewnością nie obędzie się bez złożonych emocji, gdy któraś z postaci ukaże swoje drugie oblicze.

Relacje między braćmi (i nie tylko) są złożone i niejednoznaczne. Emil, jako ten "gorszy" syn, pragnie takich samych przywilejów jak pierworodny. Nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć zamierzone cele.

Adrianna, ukochana i narzeczona Juliana, a zarazem obiekt westchnień Emila, wskutek skomplikowanych wydarzeń (związanych między innymi z wojną) traci kontakt z narzeczonym i w późniejszym czasie znajduje się w trudnej sytuacji, (nie tylko) materialnej.

Same czasy II wojny światowej zostały przedstawione w bardzo plastyczny, a zarazem przekonujący sposób; historia II wojny światowej nie jest ubarwiona ani przerysowana, co również stanowi atut powieści. Mimo, iż postacie są fikcyjne, to lata wojenne są jak najbardziej prawdziwe.

Język powieści jest dojrzały, czytelny i przejrzysty. Dialogi, opisy zdarzeń czy emocji są wyważone - nie ma ani nadmiaru zbędnych opisów, ani zbyt ubogich dialogów. Autorka umiejętnie operuje słowem pisanym - nie jest to przeciętny ani górnolotny język, jaki można spotkać w niejednej powieści. Narracja także poprowadzona jest w sposób wyważony, nie ma niepotrzebnych dygresji czy bohaterów.

Powieść Joanny Jax może przypaść do gustu czytelnikom zafascynowanym zarówno historią zwykłych ludzi, jak i tą powszechną. Warto zaznajomić się z historią opisanej rodziny, by uświadomić sobie, w jakich realiach żyli niegdyś ludzie i jak smutne mogły być ich losy w tak trudnych czasach.

Recenzję opublikowałam również na blogu oraz na innym portalu.