Ponad rok czekała ta książka, aż ją przeczytam. Zupełnie nie mam pojęcia, czemu tak długo, bo poprzednie dwa tomy bardzo mi się podobały. Na tej części również się nie zawiodłam.

Tym razem Bruno ma za zadanie odnaleźć koleżankę z pracy. Problem tkwi w tym, że zaginiona policjantka jakiś czas temu związała się z największym wrogiem Wilczyńskiego. Główny bohater jest przekonany, że to właśnie tamten ją porwał. Przekonany o swojej racji Bruno daje się wciągnąć w chorą grę. Choć porywacz wszystko dopiął na ostatni guzik, tak, by każdy trop był przeciwko Wilczyńskiemu, ten się nie poddaje i robi wszystko tylko zdążyć na czas znaleźć koleżankę z pracy.

Larysa chce rozwikłać zagadkę śmierci pewnej bezdomnej, na którą wszyscy wołają Lady Di. Dziennikarka idąc za tropami trafia do rodziny Hallerów i, by zrealizować postawiony sobie cel, postanawia napisać o nich artykuł. Podejmując się tego zadania, dosłownie grzebie kijem w mrowisku. Zdaje sobie sprawę z tego, że może grozić jej niebezpieczeństwo, jeśli tylko poruszy nieodpowiedni temat, jednak mimo to i tak brnie w to dalej. Z każdym po kolei przeprowadza wywiad, najbardziej interesuje ją temat niewidzianej pani Haller.

Czy Bruno zdąży na czas odnaleźć koleżankę z pracy? Czy się nie myli, kto za tym wszystkim stoi? Czy Larysa odgadnie, kto jest winny śmierci bezdomnej z Dworca Centralnego?

Z ogromną przyjemnością wróciłam do tej serii. Z racji, że jest to już finał trylogii, byłam zaciekawiona, czym tym razem zaskoczy nas autorka. Przyznam, że razem z głównymi bohaterami dałam się wciągnąć w tę grę.

Książka pokazuje, że każdy z nas ma jakąś przeszłość i nieraz ciągnie się ona za nami, a zwłaszcza wtedy, gdy staramy się o czymś zapomnieć, co było kiedyś. Każdy z nas również nie raz i nie dwa musi podejmować decyzje; czasem bywają one łatwe, a czasem bardziej skomplikowane. Jednak wszystko, co postanowimy, będzie niosło za sobą konsekwencje.

Finał trylogii, a ja nie chciałam kończyć tej książki. Ciężko było mi z myślą, że to już koniec, bo ta część wciągnęła mnie chyba najbardziej z wszystkich trzech. Zakończenie rozłożyło mnie na łopatki, zupełnie się nie spodziewałam tego, co tam wyczytałam, więc ogromne brawa dla autorki.

Jeśli jeszcze nie czytaliście „Wrzasku” ani „Histerii” to koniecznie musicie to nadrobić, zanim sięgnięcie po tę część.

[Recenzja w pierwszej kolejności pojawiła się na moim blogu, stronach internetowych księgarń, oraz portalach o tematyce książkowej]