W maju przeczytałam tylko dwie książki i każda z nich wywołała wzburzenie, choć z absolutnie odmiennych powodów.

8. Rozdeptałem czarnego kota przez przypadek (Zawada Filip) - 3

Franciszek jest wrażliwy, ma 10 lat i wychowuje się w sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne, istoty raczej dobroduszne, którym zależy na szczęściu podopiecznych. Mimo to, chłopiec, który do nikogo nie należy, musi dzielić się wszystkim i ze wszystkimi, jest głęboko nieszczęśliwy - nigdy nie został adoptowany, jak inne dzieci, choć opiekunki regularnie o to zabiegają.
Sam siebie nazywa bękartem i buduje wokół siebie mur, przez który nie przenikają żadne przykrości. Buduje go za pomocą filozofii, jakiej nie powstydziłby się Pablo Ce: "Żeby zapanować nad człowiekiem trzeba zabrać mu to, co jest dla niego ważne, bo wtedy przez resztę swojego życia próbuje to odzyskać".
Autor wkłada rozmaite naiwne mądrości w usta dziecka i uznaje, że to w porządku, skoro i narrator jest naiwny. Zgrzyta jednak to, że język Franciszka zbyt często kojarzy mi się z sentencjami wygłaszanymi przez niespełnionych mężczyzn w różnym wieku - ale to już moje prywatne skojarzenie.

To książka, o której się mówiło i chyba mówiło dobrze. Również tutaj ma wysokie oceny, ale ja czytając widzę przede wszystkim infantylnego faceta, który musi sobie opowiedzieć prawdy życiowe i nazwać wszystko wokół siebie językiem prostym, a momentami wręcz prostackim. Robi to żeby przetrwać, żeby ten świat go nie pochłonął, żeby móc być górą, móc mieć wszystko i wszystkich w dupie (pardon my French) i móc mieć poczucie panowania nad swoim życiem. Bo gdyby zapomnieć, że bohater ma tylko 10 lat, to czytamy cytaty z dorosłego, sfrustrowanego faceta, choćby taki: "Ja już od urodzenia dbam o własną dupę i takie instrukcje to można dawać gówniarzom, którzy podcierają się jedwabnymi chusteczkami, a nie papierem ściernym." Nie przemawia do mnie taki zabieg, brakuje mi w tym szczerości i dojrzałości autora.

9. The Swimmer, Graham Norton - 4

Z tą książką wiąże się historia jak z filmu przygodowego, bo czas naglił, a nie było jej w pobliskich sklepach. Zaangażowano więc całą rodzinę i znajomych, koleżanka, która mogła ją szybko dostać, a "szybko" jest tu słowem kluczowym, upewniała się, że to na pewno ta powieść, bo cena była podejrzanie niska. W końcu się udało i w miesiąc po premierze książka dotarła do moich rąk.
Ja już wcześniej widziałam cenę, ale wciąż się łudziłam, że to jakaś szczególna promocja. Dzwonki alarmowe w mojej głowie zabrzmiały dopiero, gdy kurier się przyznał, że zdołał ją przeczytać w trakcie dość krótkiego lotu, a on przecież zawsze przysypia i gubi okulary. No i to jest właśnie powód mojego wzburzenie - ta mikra objętość - 80 stron drukiem dla okularników! To tak, jakby dać dziecku pysznego cukierka o wymiarach łebka od szpilki.
Na miejscu okazało się, że jest to wydanie z serii "Quick Reads" organizacji charytatywnej The Reading Agency, która stawia sobie za cel promocję czytelnictwa i dla której piszą popularni autorzy. Cel szczytny, ale taka piękna, soczysta historia trochę zmarnowana, no chyba, że Norton kiedyś rozwinie pomysł i powstanie z niego pełnoprawna powieść. On sam chyba trochę wpadł w sidła konwencji, bo początek jest powolny i plastyczny, sprzyjający jeszcze wygodniejszemu umoszczeniu się w fotelu, ale koło połowy akcja nagle przyspiesza i wydarzenia się zagęszczają, aby zmieścić się w przewidzianej objętości.
Autor nie miał czasu na rozwinięcie skrzydeł i tylko dlatego jest 4, bo jak zawsze podoba mi się intryga, język oraz bohaterowie i autora stosunek do nich, bo on lubi swoje postaci, czasem odrobinkę sobie z nich dworuje, ale delikatnie i nie ośmieszając. Plusem jest okładka utrzymana w estetyce wszystkich jego powieści, a poza tym, to za mało i za krótko. To byłaby świetna powieść, a jest opowiadanko. Mimo to, wciąż żałuję, że jego książki nie są u nas wydawane.