Na książkę składają się cztery opowiadania; każde z nich zawiera odrębną historię. Głównym bohaterem jest oczywiście Karolek, którego nazywają Koszmarnym Karolkiem przez jego zachowanie.
Pierwsze opowiadanie jest o tym, jak brat głównego bohatera wydaje gazetkę szkolną, a Karolek wpada na pomysł by wydać swoją, pełną kłamliwych informacji, i przy okazji zarobić na tym pieniądze.
W drugim dzieci bawią się u sąsiadki, Wrednej Wandzi, w szkołę. Oczywiście Karolek najchętniej wprowadziłby swoje zasady i wolałby być dyrektorem, a nie uczniem. Jednak to wcale takie łatwe nie jest, więc trzeba jakoś się wymiksować z tej zabawy.
Trzecie opowiadanie to urodziny młodszego brata Karolka, czyli Doskonałego Damianka, a tematem przewodnim imprezy mają być piraci. Główny bohater marzył, że to jego urodziny będą o takiej tematyce i stara się przekonać młodszego brata, by zrezygnował z tego pomysłu. Jednak, gdy Karolek wie, że i tak bal piratów się odbędzie, postanawia jakoś zepsuć tę imprezę.
I ostatnia - tytułowa - historia, czyli napad na bank. Koszmarny Karolek, Wredna Wandzia i Doskonały Damianek grają w grę "Dopadnę Cię" (coś podobnego do gry "Monopol"). Jak się można domyślić, Karolek za wszelką cenę chce wygrać, jednak jak to zrobić, skoro to nie on zarządza bankiem?

Z Karolkiem poznałam się już wiele lat temu. Bodajże będąc w podstawówce wypożyczyłam jakąś część z tej serii w bibliotece i przeczytałam w przeciągu jednego popołudnia, na następny dzień poszłam oczywiście po kolejne tomy. Pamiętam, że wtedy byłam zachwycona tymi książkami, pomysłami Karolka na rozrabianie. Lubiłam ten dziecięcy świat, szkołę, zabawy. Radość sprawiało mi również to, że te książeczki czytało się naprawdę bardzo szybko. Mają dużą czcionkę, idealną dla młodszych czytelników, książka jest krótka i zawiera w sobie cztery odrębne historie.

Wracając do tej serii po dobrych kilkudziesięciu latach mam też trochę inne przemyślenia. Bardziej doceniam grafikę w książce i zawarty w niej humor. Jednak rzuciło mi się w oczy to, że Koszmarny Karolek nie ponosi żadnych konsekwencji za swoje zachowanie. I ze względu na to chyba nie chciałabym, by moje dziecko za szybko sięgnęło po tę książkę. Zdaję sobie również sprawę, że nie wszyscy zwrócą na to uwagę. Mnie kilka lat temu to zupełnie nie przeszkadzało, a i też nie sprawiło, że moje zachowanie się zmieniło.

Książkę polecam starszym dzieciom powyżej dziesiątego roku życia, ale zdaję sobie też sprawę, że w dzisiejszych czasach, gdzie dzieci od małego mają komputer, telefon i internet, fakt, że główny bohater nie ponosi odpowiedzialności za swoje wybryki, to nic. Warto zwrócić uwagę na przykład na bajki, jakie oglądają nasze dzieci, bo tam też nieraz bohaterom uchodzi na sucho złe zachowanie, więc jeśli miałabym wybierać, to już wolę by mój syn sięgnął po tę książkę.

[Recenzja w pierwszej kolejności pojawiła się na moim blogu, stronach internetowych księgarń oraz portalach o tematyce książkowej]