Książka "Gorgonowa i inni" zasługuje na baczną uwagę. Pozornie - stanowi typowy zbiór reportaży sądowych. Żurek, metody reportera, uprawiającego reportaż społeczny, przenosi do reportażu sądowego. Efekty tego są bardzo interesujące. Autor nie ogranicza się tylko do sali sądowej, do samego zrelacjonowania sprawy; stara się zbadać wszystkie elementy dziejącego się dramatu, którego dopiero ostatnie ogniwo stanowi sala sądowa. W takim ujęciu reportaż sądowy odkrywa tkwiące w nim możliwości pokazania człowieka w sytuacji ostatecznej, jaką nieraz stanowi rozprawa i wyrok, przesądzający o całej przyszłości postawionego przed sądem, pod ciężkimi zarzutami, oskarżonego.

Żurek nie uprawia właściwie klasycznego reportażu sądowego; w wielu wypadkach - pomijając typowo pitavalową "Gorgonową" - jest to w dalszym ciągu reportaż społeczny i psychologiczny, który dotyczy w tym wypadku jednego tylko zakresu spraw - tych, które znalazły swój finał na sali sądowej.


"Reportaże zawarte w książce w ogromnej większości dotyczą spraw szalenie trudnych, w których zapadało po kilka sprzecznych ze sobą wyroków. Nie to jednak jest najważniejsze. Ostateczne zakończenie sprawy, gwoli ciekawości czytelnika, podane jest jakby mimochodem, choć odnosi się wrażenie, że finał mógłby z powodzeniem być zupełnie odwrotny. Ważne jest co innego - poszukiwanie prawdy, sposoby dochodzenia do niej i wszystko to, co wpływa na bieg i wizerunek procesu. Takie właśnie spojrzenie na wyeksploatowaną - wydawałoby się - tematykę sądową świadczy o pisarskiej dojrzałości Żurka i jego znajomości życia, a uwieńczona powodzeniem próba głębszego spojrzenia, nadania wysokiej rangi reportażowi sądowemu, obranie drogi w kierunku jego psychologicznej, nie sensacyjnej odmiany, stanowi niezaprzeczalną zasługę autora".

Zbigniew Szopiński, "Tygodnik Kulturalny"


[Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1975]