Gdy po kilkuset metrach skręcamy w prawo i wchodzimy pod wąski wiadukt, po którym jeżdżą pociągi do i z Katowic, coś się zmienia, coś sprawia, że milknę i zaczynam obserwować.

Przede wszystkim robi się ciemniej. Latarnie i światła w oknach domów stojących przy ulicy, którą jeszcze przed chwilą szliśmy, rozganiały mrok. Migały włączone telewizory. Tu większość latarni skrzy jedynie na wpół wypalonymi żarówkami. Z ciemności wyłaniają się mury kamienic. Pozbawione tynku miejsca czerwieniące się nagą cegłą wyglądają jak ogromne rany. Uderza wszechobecny smród. To nie przykurzony zapach piwnic, ani nawet kocich odchodów. Do tego jestem przyzwyczajona. Tutaj bramy cuchną ludzkim moczem i stęchlizną zagrzybionych ścian.

- Gdzie jesteśmy? - pytam. - Dziwnie tutaj.
- Przed chwilą tak ci się podobało - odpowiada Jan, a ja już wiem, że nie przypadkiem się tu znaleźliśmy.
Zatrzymuje się. Co to za idiotyczna lekcja?
- To też jest Śląsk, Olka. Ten sam.
Wzruszam ramionami.
- Wszędzie są takie dzielnice. Nie jestem idiotką, aby nie wiedzieć. (...)

Te cegły pamiętają jeszcze założycieli huty. Pewnie tędy chodzili, aby przyglądać się budowie. W kapeluszach, kraciastych kamizelkach i z kieszonkowymi zegarkami na łańcuszkach.
Oboje zerkamy w kierunku pozostałości po wielkiej hucie, która jeszcze w czasach mojego dzieciństwa górowała nad tą częścią miasta.

- Wszyscy, którzy tutaj mieszkali - opowiada dalej Janek - pracowali w hucie, żyli z niej i umarli razem z nią. Kiedy likwidowano piece i ogromne hale, zwolnieni ludzie żyli jeszcze jakoś ze zbiórki złomu, który zdobywali nielegalnie na strzeżonym terenie. Jak grzyby po deszczu powstawały tutaj punkty skupu. Teraz został jeden. Już nie ma czego zbierać.
- Całą hutę zamknęli? - dopytuję.*

---
* Sabina Waszut, "Bar na starym osiedlu", Wydawnictwo Muza SA, 2016, s. 155-157.