Powieścią Moniki Rebizant-Siwiło zawładnęły dwa bardzo silne uczucia – miłość i nienawiść. Jeżeli dotyczą one wiedźmy, to możemy przypuszczać, że niszczycielska siła, jaką wygenerują, rozleje się kolejne pokolenia. A bohaterki tej książki można nazwać właśnie wiedźmami.

„Miłość i nienawiść” to powieść obyczajowa, wzbogacona o wątki historyczne i odrobinę magii oraz legend. Jest to wielowątkowa, rozbudowana historia, którą śmiało można nazwać sagą rodzinną. Opowiadana jest w kilku płaszczyznach czasowych, dzięki czemu poznajemy ważne postacie oraz widzimy, jakie skutki niosą ich decyzje. Musicie być przygotowani do poznania wielu bohaterów, z których na pierwszy plan wyłaniają się silne kobiety.

Podziwiam autorkę za sposób napisania książki. Jest to jedna z tych publikacji, które pachną – lasem, błotem, zwierzętami. Ja jestem z tych osób, które nie przepadają za długimi opisami à la Orzeszkowa i, co za tym idzie, książki, po które sięgam, nie zawsze mają wyraźnie odmalowane tło. Nie wiem, jak Monika Rebizant-Siwiło to zrobiła, ale operuje tak plastycznym językiem, że bez zbędnego rozpisywania się potrafi omotać czytelników feerią doznań.

Jest to piękna powieść, po którą należy sięgać rozważnie. Dlaczego? Wymaga ona od czytelnika bezgranicznego oddania. Jak już wspomniałam, postaci jest dużo, wątków jest dużo, autorka skacze po linii czasu. Początki czytania tej powieści mogą być trudne. U mnie trafiła na zły czas. Zbyt dużo innych spraw zaprzątało moją głowę. Jestem jednak pewna, że kiedy sytuacja się unormuje, to do niej wrócę. Ciężko rozstać się z pisarką, która może poszczycić się tak pięknym stylem.

A „Miłość i nienawiść”, która otwiera cykl o kobietach z Uroczyska, polecam uwadze miłośników rozbudowanych historii obyczajowych, okraszonych elementami nadprzyrodzonymi. Myślę, że będą usatysfakcjonowani.

[Recenzja była publikowana na blogu oraz innych portalach czytelniczych]