Szklarka dostaje nowe zlecenie, ale ma problem: jak namalować coś, co nie istnieje, a na pewno coś, czego nikt nie widział? Bohaterka wraca na Wyspę Sierot, by rozwiązać zagadkę. Tak zaczyna się jej podróż i przygoda w nieznane.

Powieść nasycona jest tajemnicami, które stopniowo są ujawniane. Niektóre zadziwiają główną bohaterkę i słuchacza, choćby te o jej prawdziwym imieniu i rodzicach. Narrator oprowadza po malowniczym świecie pełnym magii. Niespieszna akcja, poprowadzona dwutorowo, pozwala go dobrze poznać, zatopić się w nim. Zwłaszcza pobyt na Wyspie Sierot oraz na Wyspie Nut przykuł moją uwagę, a także opowieści o legendarnych Avenitach. Świat roślin mnie zachwycił, a niektóre tajemnice zaskoczyły. Dobrze wykreowani są bohaterowie z wadami, dylematami, marzeniami, a spośród nich wyróżniają się instruktorki z Wyspy Sierot. Niestety negatywnie. Na tym tle ukazana została zakazana miłość, silne uczucie dwojga młodych ludzi, którzy nie mogą być ze sobą. Autorka, pokazując walkę o miłość i wspólne szczęście, daje nadzieję i wiarę w spełnianie marzeń oraz dążenie do celu. Podkreśla, jak ważne jest wychowanie dzieci w miłości, poczuciu bezpieczeństwa i poszanowania wolności.

„Herbata szczęścia” to fantastyczny romans pełen roślin, kolorów, uczuć, niezwykłych przygód, zanurzony w magii, owinięty szalem tajemnic. Dobrze się słucha i chce się poznać dalsze losy Szklarki.

Recenzja została opublikowana również na innych stronach internetowych.