Piękna śpiewaczka operowa roztacza swój czar pośród londyńskich elit. Młody lekarz traci dla niej głowę od pierwszego spojrzenia. Brzmi jak początek pięknego romansu, prawda? Jednak, kiedy wokół Rosetty i Carla zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a inny konkurent do jej serca umiera w tajemniczy sposób, zaczynamy zastanawiać się, czy nad dziewczyną nie ciąży klątwa, czy nie przyciąga ona jakiś złych sił?

Książka „Duch” autorstwa Arnolda Bennetta to idealna propozycja dla miłośników wiktoriańskich powieści grozy. Mamy tu wiodący wątek romantyczny oraz elementy nadprzyrodzone – patrz tytułowy Duch. Właściwie miłość tutaj dominuje, nad czym ja, spragniona akcji przesyconej grozą, nieco ubolewam. Nie zrozumcie mnie źle. Jest to bardzo dobra powieść, a autor godnie reprezentuje styl epoki, jednak czytałam znacznie bardziej klimatyczne rzeczy. Zaryzykuję stwierdzenie, że to taki kobiecy horror, w którym zjawa ma dodawać pikanterii, ma wywoływać rumieńce i dreszcze.

Tym, co rzuciło mi się w oczy podczas czytania „Ducha”, jest jego teatralność. Generalnie powieści przełomu XIX i XX wieku często wydają się nam sztuczne w dialogach czy zachowaniu bohaterów. Sztywna angielska etykieta nie zawsze jest zrozumiała dla współczesnych. Tutaj dochodzi jeszcze operowe tło: postacie, które z racji wykonywanego zajęcia są nieco manieryczne. Zastanawiamy się, kiedy i czy w ogóle schodzą ze sceny.

Jeżeli chcecie wkroczyć na londyńskie salony, to Arnold Bennett was tam zaprasza. „Duch” to jedna z tych książek, które potrafią przenieść w czasie. Autor zadbał o oddanie atmosfery błyszczących rautów i mglistych uliczek. Serwuje nam historię miłości, która musi zmagać się z... przeciwnościami losu – to mało powiedziane. Nie jestem pewna, czy możemy przypisać tej książce miano powieści gotyckiej, bo te najsłynniejsze są znacznie bardziej mroczne, jednak spełnia ona kryteria przedstawione w definicji.

[Recenzja była publikowana na blogu oraz innych portalach czytelniczych]