Bohaterka powieści, Iris Carr, bawi się w hałaśliwym towarzystwie w górskim hoteliku gdzieś w jakimś kraju Europy. Nie podano niczego pomocnego odnośnie możliwej lokalizacji, wychodzi na dość szeroko rozumiane Bałkany, może nawet Węgry. Turyści spędzają tam dużo czasu hałasując, pijąc, wędrując po górach, opalając się na stokach itp. Pod sam koniec pobytu dochodzi między nimi do spięcia. Młoda Iris jest bardzo powabna dla mężczyzn. W sumie to po trochę żyje z bycia osobą w kręgu zainteresowania, która obraca się w lokalach i towarzyszy bawiącym się grupom, i dostaje jakieś zadatki, drobniaki od bogaczy, żeby coś sobie kupiła. Jeden z obecnych mężczyzn zaczął na nią lecieć. A ona go ani nie odrzucała ani mu ulegała, nie dając jednoznacznych sygnałów. W wyniku kłótni postanawia wyjechać dzień później, żeby nie być z nimi w tym samym pociągu.

Nie zna lokalnego języka; zresztą poza angielskim nie dogada się w żadnym innym. Na peronie doznaje omdlenia z powodu prażącego słońca i - ocucona akurat w momencie odjazdu pociągu - zostaje szybko władowana do jakiegoś przypadkowego przedziału, gdzie witają ją same nieprzyjemne twarze. Dlatego z ulgą spotyka inną Angielkę, pannę Frey, która widząc, że Iris czuje się cokolwiek słabo, zaprasza ją do restauracyjnego na herbatę. Przy okazji papla jej radośnie o swoim życiu i krewnych, wspominając, że właśnie skończyła bycie guwernantką u hrabiego z jakiegoś drobnego kraiku, w którym panuje teraz napięta sytuacja polityczna i przez to przestało się jej tam podobać. Na koniec po powrocie do przedziału daje Iris tabletkę na ból głowy, który ją dość wyraźnie męczył. Po zażyciu tabletki Iris zaczyna się czuć lepiej i zmęczona przysypia. Gdy budzi się, panny Frey nie ma. Po upływie dobrej godziny zaczyna się niepokoić, gdzie też współpasażerka może tak długo być i, szukając kogoś znającego język, wypytuje ludzi. Problem w tym, że wszyscy w pociągu oraz w przedziale twierdzą, że żadnej panny Frey nie widzieli, a w przedziale jechała tylko jedna Angielka, ona.

W miarę upływu czasu próby wyjaśnienia sytuacji coraz bardziej się komplikują, a ludzie wokół patrzą na nią jak na wariatkę. Nawet życzliwy profesor, który wraca z budowy tamy w owym nieokreślonym kraiku, i który służy Iris za tłumacza, wydaje się jej pomagać wyłącznie z dżentelmeńskiego poczucia obowiązku wobec zagubionej niewiasty, i aby na chwilkę uspokoić tę histeryczkę, która rzuca wokół ciężkie oskarżenia wielkiego spisku.

Powieść Ethel White to znakomicie wyważony, niezbyt klasyczny kryminał, w którym zamknięty krąg osób wcale nie ułatwia wyłonienia podejrzanych, a równie ważne jak sama zagadka jest tło psychologiczne i obyczajowe. Dużo uroku dodają jej postacie drugoplanowe, które są charakterystyczne, odzwierciedlają pewne specyficzne typy ludzi, ale też poprzez ujawnienie drobnych grzeszków wprowadzają pewne dodatkowe napięcie.

Autorka bardzo umiejętnie podkręca paranoiczną atmosferę. Czy wszyscy wokół zmówili się przeciw bohaterce i udają, że starszej pani w ogóle nie było, bo mają w tym jakieś mroczne cele? A może Iris odczuwa jeszcze skutki porażenia słonecznego i pomyliła miły sen o przyjaznej Angielce z rzeczywistością? A może jednak obserwujemy właśnie atak psychotyczny, z rozpadem osobowości, w którym kobieta nie tylko doznaje urojeń na jawie, ale jeszcze nabiera przekonania, że wszyscy są przeciwko niej?

Napięcie jest bardzo umiejętnie stopniowane. Byłby to znakomity przykład, pokazujący o co chodzi w suspensie.

Powieść jest dziś znana głównie za sprawą zekranizowania przez Hitchcocka, ale między filmem a książką występują dość wyraźne różnice. Przede wszystkim reżyser zmienił zakończenie na bardziej sensacyjne. Tutaj bowiem koła ciągle się kręcą, a akcja nie opuszcza pędzącego pociągu aż do zakończenia. Czytałem tę książkę w pociągu, podczas długiej jazdy, i dlatego dobrze wczułem się w atmosferę.