W środku mroźnej, styczniowej nocy komisarza Maigreta budzi telefon od jego przyjaciela, doktora Pardon, który mówi, że przed chwilą opatrywał kobietę postrzeloną w plecy. Do doktora przyprowadził ją mężczyzna, który twierdził, że strzał padł z przejeżdżającego samochodu; po założeniu kobiecie prowizorycznego opatrunku para znika nie pozostawiając żadnych danych. Zarówno Pardon, jak i Maigret nie wierzą w historyjkę mężczyzny; komisarz postanawia zająć się tą sprawą i szybko odkrywa, że tajemnicza para jest właśnie w samolocie do Amsterdamu. Tymczasem rano okazuje się, że w jednym z domów sprzątaczka znalazła zwłoki Libańczyka Felixa Nahoura; na miejscu zbrodni Maigret znajduje zdjęcie kobiety, którą w nocy opatrywał doktor Pardon – jest to żona Nahoura, Evelina, była miss Europy. Śledztwo toczy się bardzo opornie, bo komisarz spotyka się z całkowitym brakiem współpracy domowników – sprzątaczka odpowiada na pytania z wrogością, holenderska pokojówka nie zna języka i ogranicza się do monosylab, a sekretarz Nahoura, Fouad Ouéni, wykazuje się wielką obojętnością czy wręcz pogardą.

To, niestety, dość przeciętny, by nie powiedzieć słaby „Maigret”; odnosi się wrażenie, że Simenon pisał go bez jakiegoś większego przekonania. Nie ma tu niczego, co na dłużej zapadałoby w pamięć; ot po prostu zwykła kryminalna historia. Trudno mi coś więcej o tej książce napisać; za jedną z opinii niech posłuży fakt, że na jej podstawie nakręcono zaledwie jeden film i to aż 43 lata temu, podczas gdy niektóre tytuły były ekranizowane po siedem razy. Jest to po prostu jedna z częśći serii o komisarzu; dla ścisłości, jest to pozycja nr 65, czyli już jedna z ostatnich – można przeczytać, ale niekoniecznie trzeba.