Futurologiczna wizja ludzkiej społeczności, która wykorzystawszy własną planetę, zabiera się za kolonizację kosmosu, ale również tam znajduje jedynie samą siebie - zrozpaczoną i samotną. Edytor tekstu Adamowicz niemal automatycznie, w onirycznym zacięciu, wypluwa z siebie oznaki zbliżającej się katastrofy. Nebula - czuła jak kursor, aktualna jak mem i bezwzględna jak proroctwo - błądzi między planetami, podsłuchuje Gagarina, Muska i Małego Księcia, a potem z węzełków pisma kipu splata prześmiewczy lament po ludzkości.


[Wydawnictwo Biuro Literackie, 2020]